سرانجام خودبينى

سير و سياحت از عبادات شريعت حضرت عيسى(ع) بود.



در يكى از اين سفرهاى سير و سياحت، حضرت عيسى(ع) همراه يك مرد كوتاه قد به كنار دريا آمدند. عيسى(ع) گفت: «بسم الله بصحه منه»: (به نام خدا با صحت يقينى كه به خداوند دارم) و روى آب حركت كرد، بى آنكه غرق شود.



مرد كوتاه قد نيز همين جمله را گفت و روى آب حركت کرد، بى آنكه غرق شود.



در راه، عجب و خودبينى، او را فرا گرفت و با خود گفت: من چه كمبودى نسبت به عيسى دارم؟ و او چه برترى بر من دارد؟ من هم روى آب راه مى روم.



تا اين فكر آلوده را كرد، زير پايش سست شد و نزديك بود كه غرق شود! صدايش بلند شد كه اى عيسى! به فريادم برس!



عيسى(ع) دست او را گرفت و نجاتش داد.



سپس به او فرمود: چه شد كه نزديك بود غرق گردى؟



او در پاسخ گفت: من پیش خود فکر کردم كه تو چه برترى بر من دارى؟ و چون مثل تو از روی آب رد شدم، غرور و خودبینی مرا گرفت.



عيسى(ع) فرمود: آرى، تو خود را در غير محلى كه خدا قرار داده جا زدى، و خداوند بر تو غضب كرد.



او از فكر باطل و خودبينى توبه كرد، آنگاه به صورت اول همراه عيسى(ع) روى آب دريا به راه خود ادامه دادند.











منبع: القرآن يواكب الدهر ج 2 ص 173 به نقل از كافى

ادامه مطلب ....



http://www.nooreaseman.com/forum202/thread57509.html



منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان



تبادل لينك