مفسده ی گل (شعر نیما )

مفسده ی گل










صبح چو انوار سرافکنده زد

گل به دم باد وزان خنده زد



چهره برافروخت چو اختر به دشت

وز در دل ها به فسون می گذشت



ز آنچه به هر جای به غمزه ربود

بار نخستین دل پروانه بود



راه سپارنده ی بالا و پست

بست پر و بال و به گل بر نشست



گاه مکیدیش لب سرخ رنگ

گاه کشیدیش به بر تنگ تنگ



نیز گهی بی خود و بی سر شدی

بال گشادی به هوا بر شدی



در دل این حادثه ناگه به دشت

سرزده زنبوری از آنجا گذشت



تیزپری ،‌ تندروی ،زرد چهر

باخته با گلشن تابنده مهر



آمد و از ره بر گل جا کشید

کار دو خواهنده به دعوا کشید



زین به جدل خست پر و بال ها

زان همه بسترد خط و خال ها



تا که رسید از سر ره بلبلی

سوختهای ، خسته ی روی گلی



بر سر شاخی به ترنم نشست

قصه ی دل را به سر نغمه بست



لیک رهی از همه ناخوانده بیش

دید هیاهوی رقیبان خویش



یک دو نفس تیره و خاموش ماند

خیره نگه کرد و همه گوش ماند



خنده ی بیهوده ی گل چون بدید

از دل سوزنده صفیری کشید



جست ز شاخ و به هم آویختند

چند تنه بر سر گل ریختند



مدعیان کینه ور و گل پرست

چرخ بدادند بی پا و دست



تا ز سه دشمن یکی از جا گریخت

و آن دگری را پر پر نقش ریخت



و آن گل عاشق کش همواره مست

بست لب از خنده و در هم شکست



طالب مطلوب چو بسیار شد

چند تنی کشته و بیمار شد



طالب مطلوب چو بسیار شد

چند تنی کشته و بیمار شد



پس چو به تحقیق یکی بنگری

نیست جز این عاقبت دلبری



در خم این پرده ز بالا و پست

مفسده گر هست ز روی گل است



گل که سر رونق هر معرکه است

مایه ی خونین دلی و مهلکه است



کار گل این است و به ظاهر خوش است

لیک به باطن دم آدم کش است



گر به جهان صورت زیبا نبود



تلخی ایام ،‌ مهیا نبود

ادامه مطلب ....



http://www.nooreaseman.com/forum390/thread53570.html



منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان



تبادل لينك