لحظه ی مرگ از دیدگاه امام علی (ع)
ایشان در خطبه ی108 نهج البلاغه میفرمایند:
سکرات مرگ توام با حسرتِ آنچه که داشته اند برآنها هجوم می آورد.اعضای بدنشان سست میگردد و رنگ از چهره هایان میپرد کم کم مرگ در آنان نفوز کرده میان آنها وزبانشان جدایی می افکند.درحالی که او میان خانواده ی خویش است.
با چشمش میبیند و با گوشش میشنود وعقل و هوشش سالم استاما نمیتواند سخن بگوید.می اندیشد که عمرش را در چه راهی صرف کرده است؟روزگارش را درچه راهی سپری نموده است؟به یاد ثروتهایی می افتد که برای تهیه ی آنها پشم برهم گذارده و از حلال,حرام و مشکوک جمع آوری کرده و تبعات وبار مسئولیت آن را بر دوش میکشد.در حالی که هنگام جدایی و فراق از ثروت فرا رسیده است و آن به دست بازماندگان خواهد افتاد.آنان از دارایی او بهره میگیرنداما مسئولیت اموال بردوش اوست.
یک عمر دویدیم تا به خوشی برسیم!چشممان را بر همه چیز بستیم روحمان را سپر بلای گناهان ریز و درشت کردیم که به خوشی برسیم!
اما چه سود که نرسیدیم!چه سود
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1kawoJr
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر