دنیا در میان هستی
اين ما هستيم كه دنيا چشم مان را پرمىكند و دگرگون مان مى سازد.
اين ما هستيم كه با حرفى شاد مى شويم و از حرفى مى رنجيم، با صنارى قالب تهى مىكنيم.
هنگامى كه ما دنيا را از دنيا و در دنيا نگاه مى كنيم، ناچار گرفتارش مى شويم.
اما آن ها که دنيا را در ميان هستى تماشا كرده اند و زمين را از بالا ديده اند ديگر زمينى را نمى بينند و يا آن را مانند قرص نانى مى بينند و به آن قانع نمى شوند كه:
« ما مَتاعُ الْحَيوةِالدُّنْيا فِى الْآخِرَةِالَّا قَليلٌ ».
استاد صفایی حائری، مسئولیت و سازندگی، ص 95.
ادامه مطلب ....
http://www.nooreaseman.com/forum81/thread60879.html
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر