بسم الله الرحمن الرحیم
هنگام اطلاع از گناه برادر و خواهر دینی خود حالت روحی خود را چگونه تنظیم کنیم
برای پاسخ به این سوال به حدیثی از حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم رجوع می کنیم
ایشان می فرمایند
اَلذَّنبُ شومٌ عَلى غَيرِ فاعِلِهِ اِن عَيَّرَهُ ابتُلِىَ بِهِ وَ اِن اَغتابَهُ أَثِمَ وَ اِن رَضىَ بِهِ شارَكَهُ
گناه برای كسی هم كه آن را انجام نداده شوم است: اگر گناهكار را سرزنش كند به آن مبتلا می شود . اگر غيبتش را بكند گناه كرده و اگر راضی به آن گناه باشد در گناه او شريك شده نهج الفصاحه، حدیث ۱۶۲۳
پس ما از سه جهت باید مواظب باشیم
اولا) کار او باعث نشود سرزنشش کنیم .یعنی حالتی در من ایجاد نشود که احساس کنم من از او بالاتر و بهترم و او را لایق سرزنش خود بدانم. البته وظیفه نهی از منکر با وجود شرایطش پابرجاست ولی هنگام نهی از منکر نباید من خود را پاک تر و بهتر از آن شخص بدانم. چه بسا باوجود این گناه او هنوز محبوبتر از من نزد خدایم باشد
ثانیا) مواظب باشم دچار غیبت نشوم که در این صورت چه بسا گناه این غیبت از اصل گناه او بالاتر باشد.چون ما گاهی اوقات به راحتی به خود اجازه می دهیم درباره خطای دیگران مذاکره کنیم
ثالثا) باید از درون ازآن گناه و انجام آن کار ناراضی باشم (کمترین و پایین ترین رتبه نهی از منکر ).این حالت باعث میشود نوعی مصونیت درونی نسبت به آن گناه در من ایجاد میشود و قبح گناه نزد من شکسته نیشود..بسیار اتفاق می افتد که ما از کار و حرف نابجا و خلاف کسی راضی میشویم و شاید حتی اظهار کنیم که از فلان کار یا حرف دلم خنک شد .مواظب باشیم این حالت باعث شریک شدن در گناه می شود
منبع
پاتوق بچه شیعه ها
ادامه مطلب ....
http://www.nooreaseman.com/forum76/thread59029.html
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر