مظلومیت پدر حقیقی مان حضرت مهدی (عج)
والدین فرزندان خود را پاره ی تن و قلبشان و جگرگوشه شان می دانند، تحمل ناراحتی فرزندان را ندارند، حاضرند خود به زحمت بیفتند، ولی فرزندانشان در آسایش و امنیت باشند. هر سختی و رنجی که به فرزندان برسد، آن ها بیشتر احساس رنج می کنند. گویی که همه ی آن رنج و سختی به جان آنها وارد شده است. با آسایش و راحتی فرزندان، راحت و دل خوش و با ناراحتی و رنج آن ها غمگین و ناراحت هستند.
این حالات در امام زمان (عج) نسبت به شیعیانش بسیار بسیار شدیدتر از والدین دنیایی است. رنج و سختی ما برای حضرت، سخت است، بلکه سختی و رنجی که در مصائب و گرفتاری های شیعیان به حضرت می رسد، بیش از آن چیزی است که به خود شیعیان می رسد. حضرت به شدّت دل نگران و مراقب اوضاع شیعیان و دوستانش می باشد، شریک غم آن هاست و در مصائب آنها مصیبت زده و گریان است. در شادی های آن ها شاد و در غم هایشان غمگین است.
خود حضرت درباره غمخواری خود نسبت به ما چنین می فرمایند:
« به من رسیده است که گروهی از شما در دین به تردید افتاده، در دل نسبت به اولیای امر خود به شک و حیرت دچار شده اید و این امر مایه ی غم ما به خاطر شما شد. نه به خاطر خودمان و درباره ی شما نارحت شدیم نه درباره ی خودمان. زیرا که خداوند با ماست. پس نیازی به غیر او برای ما نیست و حق با ماست. لذا به هیچ وجه سانی که از ما دست بردارند، ما را به وحشت نمی اندازند. ما صنایع و ساخته شدگان خداییم و خلق صنایع ما هستند. »
حضرت ما را برای خودمان و با توجه به ابعاد وجودی بی نهایتمان دوست دارد، نه برای خودش و نه به خاطر نیازش به ما که عین اتصال به غنی مطلق و مظهر اوست.
این نوع خواستن و محبّت عمیق ترین و زیباترین و خالص ترین نوع خواستن و محبت است زیرا در آن، هیچ نوع شائبه نیاز و خودخواهی وجود ندارد.
همین مسئله، شدت مظلومیت حضرت و عمق ظلمی که به او شده و می شود را بیشتر نشان می دهد. اگر در والدین معمولی و دنیایی آن درجات از عاطفه و محبت وجود دارد، در مقابل نیازی هم هست که تأمین می شود، ولی در حضرت یک محبت و عاطفه خالص ابدی وجود دارد که فقط و فقط به وجود ما تعلق می گیرد. او پدری است با میلیون ها فرزند و با مهربانی و عاطفه ای نامحدود به یکایک فرزندانش. چقدر سخت و غم انگیز است برای حضرت که با داشتن چنین روح و عاطفه ای نسبت به میلیون ها فرزندش، آن ها را در وضعیتی اسف بار و دور افتاده و غافل و نامهربان با پدر می بیند. او می بیند که فرزندانش با وجود نیاز شدیدی که به او دارند و خطر های بزرگی که همه ی هستی و سعادت دنیا و آخرت آن ها را تهدید می کند، تنها منجی و پناهگاه خود و پدر قوی و دلسوز خود را رها کرده اند و به جای این که به سرا او بروند و به او پناه ببرند، خود را بیشتر به ورطه های خطر نزدیک می کنند و دچار مصایب و سختی های فراوان می شوندو با وجود این به قهر و فرار خود از تنها پناهگاه و مجی خویش و چنین پدری عزیز و مهربان ادامه می دهند.
ببینیم اول مظلوم عالم علی (ع) که مهدی موعود (عج) وارث او در مظلومیتی بزرگ تر است، چگونه درباره ی تنهایی و مظلومیت فرزندش سخن می گویند و چگونه او را معرفی می نمایند:
« صاحب این امر، امام زمان (عج) از شهر خود رانده شده و آواره و تنهای تنهاست. »
برگرفته از کتاب: آشتی با امام زمان (عج)
sahebzaman.org
sahebzaman.org
ادامه مطلب ....
http://www.nooreaseman.com/forum296/thread49790.html
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر