آمادگی برای پاسخگویی در قیامت
رَویَ اَبُو حَمزِهِ ثَمالی قالَ: کانَ عَلِیُّ بنُ الحُسَینِ عَلَیهِمَا السَّلامُ یَقُولُ: اِبنَ آدَمُ لایَزالُ بِخَیرٍ ماکانَ لَکَ واعِظٌ مِن نَفسِکَ وَ ماکانَتِ المُحاسِبَه مِن هَمِّکَ وَ ماکانَ الخَوفُ لَکَ شِعاراً وَ الحُزنُ لَکَ دِثاراً. اِبنََ آدَمُ! اِنَّکَ مَیِّتُ وَ مَبعُوثٌ وَ مَوقُوفٌ بَینَ یَدَیِ اللهِ عَزَّوَجَلَّ وَ مَسئُولٌ فَاَعِدَّ جَواباً[1]
ابوحمزه ثمالی می گوید: مکرّر از زین العابدین (ع) شنیدم که فرمودند: ای پسر آدم! تو همیشه به سوی خیر و نیکی می روی تا موقعی که از نظر درونی پند دهنده ای داشته باشی، و تا موقعی که بررسی و محاسبۀ اعمال خودت را داشته باشی و تا موقعی که خوف و اندوه از تو مفارقت نکرده باشد، خوف، لباس رویین تو و اندوه، لباس زیرین تو باشد.
ای پسرآدم! تو می میری و برانگیخته می شوی و در پیشگاه عدل خداوند عزّوجل میایستی و در آن هنگام مورد سؤال واقع می‌شوی، پس جوابهایت را از الان آماده کن.
انسان در زندگی اش تا موقعی به سمت خیر و نیکی پیش می‌رود که این مسائل جلوی چشمانش باشد.
اوّل: نفس لوّامه، که نکوهش گر انسان نسبت به اعمال زشت است و به انسان پند می دهد. یعنی اگر آن واعظ الهی درونی انسان از بین نرفته باشد، واعظ بیرونی اثر می گذارد؛ یعنی باید آن عقل عملی در او باشد. در روایات داریم اگر واعظ درونی نباشد، واعظ بیرونی کاربرد روی انسان نداشته و هیچ فایده ای ندارد. همه اش مانند حیوان در او شهوت و غضب بوده و مسخ شده است و از انسانیّت در او خبری نیست. اما اگر یک پنده دهندۀ درونی داشته باشد، انسان خودش می فهمد که باید چکار کند، والا آهن سرد کوبیدن است.
دوّم: بررسی و محاسبۀ اعمال خود را می کنی، زیرا انسانهایی هستند که کاری می کنند ولی اصلاً فکر نمی کنند که چه کار کرده اند. باید همیشه رسیدگی کردن به اعمالت مدّ نظرت باشد.
سوّم: خوف از اعمالی که انجام داده داشته باشد و دارای بیم و ترس از عذاب الهی در قیامت باشد و موقعی که متوجّه شد بد کرده است، اندوه و ناراحتی از عواقب اعمال زشتش مانند لباس زیرین او را در برگرفته و از او جدا نشود. تا موقعی که اینها در انسان باشد، به سمت خیر و نیکی حرکت کرده و عاقبت به خیری دارد. این مراحل، مقدّمه ای بود برای مراحل سخت و دشوارِ بعد که هشدار می‌دهد. ای انسان! تو می میری و در قیامت برانگیخته می شوی و در پیشگاه الهی نگهت می دارند و از تو می پرسند: چه کار کردی؟ فکر کن فردا روز قیامت است و می خواهی جواب بدهی، حالا جوابی را که می خواهی بدهی از الان آماده کن.
[1] بحار الانوار، جلد 75، صفحه 147
* پایگاه اطلاع رسانی آیت الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)مصابیح
رَویَ اَبُو حَمزِهِ ثَمالی قالَ: کانَ عَلِیُّ بنُ الحُسَینِ عَلَیهِمَا السَّلامُ یَقُولُ: اِبنَ آدَمُ لایَزالُ بِخَیرٍ ماکانَ لَکَ واعِظٌ مِن نَفسِکَ وَ ماکانَتِ المُحاسِبَه مِن هَمِّکَ وَ ماکانَ الخَوفُ لَکَ شِعاراً وَ الحُزنُ لَکَ دِثاراً. اِبنََ آدَمُ! اِنَّکَ مَیِّتُ وَ مَبعُوثٌ وَ مَوقُوفٌ بَینَ یَدَیِ اللهِ عَزَّوَجَلَّ وَ مَسئُولٌ فَاَعِدَّ جَواباً[1]
ابوحمزه ثمالی می گوید: مکرّر از زین العابدین (ع) شنیدم که فرمودند: ای پسر آدم! تو همیشه به سوی خیر و نیکی می روی تا موقعی که از نظر درونی پند دهنده ای داشته باشی، و تا موقعی که بررسی و محاسبۀ اعمال خودت را داشته باشی و تا موقعی که خوف و اندوه از تو مفارقت نکرده باشد، خوف، لباس رویین تو و اندوه، لباس زیرین تو باشد.
ای پسرآدم! تو می میری و برانگیخته می شوی و در پیشگاه عدل خداوند عزّوجل میایستی و در آن هنگام مورد سؤال واقع می‌شوی، پس جوابهایت را از الان آماده کن.
انسان در زندگی اش تا موقعی به سمت خیر و نیکی پیش می‌رود که این مسائل جلوی چشمانش باشد.
اوّل: نفس لوّامه، که نکوهش گر انسان نسبت به اعمال زشت است و به انسان پند می دهد. یعنی اگر آن واعظ الهی درونی انسان از بین نرفته باشد، واعظ بیرونی اثر می گذارد؛ یعنی باید آن عقل عملی در او باشد. در روایات داریم اگر واعظ درونی نباشد، واعظ بیرونی کاربرد روی انسان نداشته و هیچ فایده ای ندارد. همه اش مانند حیوان در او شهوت و غضب بوده و مسخ شده است و از انسانیّت در او خبری نیست. اما اگر یک پنده دهندۀ درونی داشته باشد، انسان خودش می فهمد که باید چکار کند، والا آهن سرد کوبیدن است.
دوّم: بررسی و محاسبۀ اعمال خود را می کنی، زیرا انسانهایی هستند که کاری می کنند ولی اصلاً فکر نمی کنند که چه کار کرده اند. باید همیشه رسیدگی کردن به اعمالت مدّ نظرت باشد.
سوّم: خوف از اعمالی که انجام داده داشته باشد و دارای بیم و ترس از عذاب الهی در قیامت باشد و موقعی که متوجّه شد بد کرده است، اندوه و ناراحتی از عواقب اعمال زشتش مانند لباس زیرین او را در برگرفته و از او جدا نشود. تا موقعی که اینها در انسان باشد، به سمت خیر و نیکی حرکت کرده و عاقبت به خیری دارد. این مراحل، مقدّمه ای بود برای مراحل سخت و دشوارِ بعد که هشدار می‌دهد. ای انسان! تو می میری و در قیامت برانگیخته می شوی و در پیشگاه الهی نگهت می دارند و از تو می پرسند: چه کار کردی؟ فکر کن فردا روز قیامت است و می خواهی جواب بدهی، حالا جوابی را که می خواهی بدهی از الان آماده کن.
[1] بحار الانوار، جلد 75، صفحه 147
* پایگاه اطلاع رسانی آیت الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)مصابیح
ادامه مطلب ....
http://www.nooreaseman.com/forum137/thread59118.html
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر