فقیه جامع الشرایط در زمان غیبت از طرف امام معصوم، حجت بر مردم است. پذیرش و اطاعت از ولی فقیه به منزله ی تمرینِ اطاعت از امام زمان (علیه السلام) است و ما را برای ظهور آماده می کند.
امام باقر (علیه السلام) می فرماید:«أنزِلَ ربعُ القرآن فينا و ربعهُ في عدوّنا = یک چهارم قرآن درباره ما و یک چهارم دیگر درباره دشمنان ماست»، یعنی دشمن را نباید دست کم گرفت. دشمن آن قدر در باطل خود محکم است که 200 سال زودتر از ما به مهدویت و مبارزه با امام زمان پرداخته است. آنها با ساختن فیلم علیه حضرت و نوشتن کتاب، مقاله، ساختن بازی های رایانه ای و انواع اقدامات دیگر، مبارزه علیه حضرت را آغاز کرده اند و ما باید دفاع کنیم. این درحالی است که اکثر ما هنوز امام زمان را نمی شناسیم و با او ارتباطی نداریم. نسبت به حضرت و فضائل او بی رغبت هستیم. هر قدر از تنهایی، غربت، مظلومیت، اضطرار و آوارگی امام زمان می گویند، در ما تحرکی ایجاد نمی شود و ما را تحریک نمی کند که فعال و بیتاب شویم و شب و روز کار کنیم، با بچه های امام زمان صحبت کنیم و ضمن همدلی با آنان، آنها را بسیج کنیم و موانع را را از سر راه ظهور حضرت برداریم.
امام زمان (علیه السلام) به قدری مضطر و تنهاست و به قدری این آوارگی او را اذیت می کند و به قدری این مظلومیت و طردشدگی برایش آزاردهنده است که دائماً به شیعیانش می فرماید: «اَکثَرُ الدُعاء= برای ظهورم زیاد دعا کنید ».
محمد حنفیه برادر سیدالشهدا (علیه السلام) حضرت را نصیحت می کرد و به حساب خود، توجیهات عقلانی برای حضرت می آورد. حضرت سعی می کند به او بفهماند که من برای چه قیام می کنم. محمد حنفیه هم روح جهاد داشته و فرزند امیرالمؤمنین بوده و سالها در رکاب امیرالمؤمنین (علیه السلام) جنگیده، ولی الان آن حس و روحی که سیدالشهدا دارد، او ندارد. امام حسین (علیه السلام) به او می فرماید:« تو اگر با من نمی توانی بیایی، نیا. لااقل در حق من دعا کن». امام حسین او را قبول دارد و وصی خود قرار می دهد و برای همین می گوید برایم دعا کن. زیرا او مؤمن است و دعای مؤمن هم مؤثر است. ما دعا کردن را که کار عملی هم نیست، از امام زمان دریغ می کنیم. دعای فرج می خوانیم، اما دعاهای ما دعا نیست. اگر یکی از عزیزان زمینی شما همسرتان، نامزدتان، دوست تان، فرزندتان، پدر و مادرتان و عزیزترین کسی که دارید، در حال مردن باشد و در زندان بیفتد، در بیمارستان باشد، مریض صعب العلاجی داشته باشد، چگونه دعا می کنید؟ انسان به اضطرار می افتد و با اصرار دعا می کند، نذر می کند.
کدام یک از ما تا به حال با این درجه از اضطرار برای امام زمان دعا کرده ایم؟ نبودنش، تنهایی، اضطرابش آزارمان داده؟ آیا از درد طردشدگی و آوارگی اش سوخته ایم؟ و به گریه و ندبه افتاده ایم؟ ما همین کار را هم نمی کنیم. اصلاً بلد نیستیم دعا کنیم.
دوران ولایت فقیه یک دوران تمرینی برای آمادگیِ ظهور است. بعضی ها تحمل این ولایت را ندارند. تنها شاخصه تفاوت اسلام ناب با اسلام آمریکایی و تنها تفاوت این دو، در ولایت فقیه است. یعنی اگر ولایت فقیه را بردارید، اسلام می شود صددرصد آمریکایی. فقیه جامع الشرایط از طرف خداوند و معصوم حجت است بر ما. اما خیلی ها تحمل آن را ندارند و ولایت فقیه آزارشان می دهد. اگر کسی بگوید: «نه. امام زمان چیز دیگری است»، اینها به فرموده ی امام صادق (علیه السلام) منتظرانی هستند که وقتی حضرت بیاید با خود حضرت می جنگند.
پذیرش ولایت فقیه تمرینِ آمادگی برای ظهور است | مؤسسه منتظران منجی
امام باقر (علیه السلام) می فرماید:«أنزِلَ ربعُ القرآن فينا و ربعهُ في عدوّنا = یک چهارم قرآن درباره ما و یک چهارم دیگر درباره دشمنان ماست»، یعنی دشمن را نباید دست کم گرفت. دشمن آن قدر در باطل خود محکم است که 200 سال زودتر از ما به مهدویت و مبارزه با امام زمان پرداخته است. آنها با ساختن فیلم علیه حضرت و نوشتن کتاب، مقاله، ساختن بازی های رایانه ای و انواع اقدامات دیگر، مبارزه علیه حضرت را آغاز کرده اند و ما باید دفاع کنیم. این درحالی است که اکثر ما هنوز امام زمان را نمی شناسیم و با او ارتباطی نداریم. نسبت به حضرت و فضائل او بی رغبت هستیم. هر قدر از تنهایی، غربت، مظلومیت، اضطرار و آوارگی امام زمان می گویند، در ما تحرکی ایجاد نمی شود و ما را تحریک نمی کند که فعال و بیتاب شویم و شب و روز کار کنیم، با بچه های امام زمان صحبت کنیم و ضمن همدلی با آنان، آنها را بسیج کنیم و موانع را را از سر راه ظهور حضرت برداریم.
امام زمان (علیه السلام) به قدری مضطر و تنهاست و به قدری این آوارگی او را اذیت می کند و به قدری این مظلومیت و طردشدگی برایش آزاردهنده است که دائماً به شیعیانش می فرماید: «اَکثَرُ الدُعاء= برای ظهورم زیاد دعا کنید ».
محمد حنفیه برادر سیدالشهدا (علیه السلام) حضرت را نصیحت می کرد و به حساب خود، توجیهات عقلانی برای حضرت می آورد. حضرت سعی می کند به او بفهماند که من برای چه قیام می کنم. محمد حنفیه هم روح جهاد داشته و فرزند امیرالمؤمنین بوده و سالها در رکاب امیرالمؤمنین (علیه السلام) جنگیده، ولی الان آن حس و روحی که سیدالشهدا دارد، او ندارد. امام حسین (علیه السلام) به او می فرماید:« تو اگر با من نمی توانی بیایی، نیا. لااقل در حق من دعا کن». امام حسین او را قبول دارد و وصی خود قرار می دهد و برای همین می گوید برایم دعا کن. زیرا او مؤمن است و دعای مؤمن هم مؤثر است. ما دعا کردن را که کار عملی هم نیست، از امام زمان دریغ می کنیم. دعای فرج می خوانیم، اما دعاهای ما دعا نیست. اگر یکی از عزیزان زمینی شما همسرتان، نامزدتان، دوست تان، فرزندتان، پدر و مادرتان و عزیزترین کسی که دارید، در حال مردن باشد و در زندان بیفتد، در بیمارستان باشد، مریض صعب العلاجی داشته باشد، چگونه دعا می کنید؟ انسان به اضطرار می افتد و با اصرار دعا می کند، نذر می کند.
کدام یک از ما تا به حال با این درجه از اضطرار برای امام زمان دعا کرده ایم؟ نبودنش، تنهایی، اضطرابش آزارمان داده؟ آیا از درد طردشدگی و آوارگی اش سوخته ایم؟ و به گریه و ندبه افتاده ایم؟ ما همین کار را هم نمی کنیم. اصلاً بلد نیستیم دعا کنیم.
دوران ولایت فقیه یک دوران تمرینی برای آمادگیِ ظهور است. بعضی ها تحمل این ولایت را ندارند. تنها شاخصه تفاوت اسلام ناب با اسلام آمریکایی و تنها تفاوت این دو، در ولایت فقیه است. یعنی اگر ولایت فقیه را بردارید، اسلام می شود صددرصد آمریکایی. فقیه جامع الشرایط از طرف خداوند و معصوم حجت است بر ما. اما خیلی ها تحمل آن را ندارند و ولایت فقیه آزارشان می دهد. اگر کسی بگوید: «نه. امام زمان چیز دیگری است»، اینها به فرموده ی امام صادق (علیه السلام) منتظرانی هستند که وقتی حضرت بیاید با خود حضرت می جنگند.
پذیرش ولایت فقیه تمرینِ آمادگی برای ظهور است | مؤسسه منتظران منجی
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/2dI8DKD
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر