سفارش به «حفظ اسرار امامان از دشمنان»:
و قال امتحنوا شيعتنا عند مواقيت الصلاة كيف محافظتهم عليها و إلى أسرارنا كيف حفظهم لها من عدونا و إلى أموالهم كيف مواساتهم لإخوانهم فيها (1)
ابن صدقه از امام صادق عليه السّلام نقل می کند که فرمود: شيعيان ما را در هنگام نماز آزمايش كنيد و بنگريد كه آنان چگونه بر نماز محافظت می کنند [و آن را در اول وقت به جا می آورند]، و [بنگريد كه] چگونه اسرار ما را از دشمنانمان حفظ مى کنند و [بنگريد كه] چگونه اموال خود را در اختيار برادران خود قرار مى دهند و با آنان مواسات [و همیاری] مى كنند [یعنی کمک حال یکدیگرند].
این روایت در کتال قرب الاسناد آمده که کتاب معتبری است.
در روایتی دیگر، مطلبی مشابه محتوای همین روایت آمده که مؤید این نقل است؛ امام صادق (علیه السلام) به یکی از اصحابش (محمد بن نعمان) فرمود: الْمُذِيعُ عَلَيْنَا سِرَّنَا كَالشَّاهِرِ بِسَيْفِهِ عَلَيْنَا رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً سَمِعَ بِمَكْنُونِ عِلْمِنَا فَدَفَنَهُ تَحْتَ قَدَمَيْهِ... (2) ؛ آن كس كه اسرار ما را فاش مى سازد همچون كسى است كه بر روى ما شمشير مى كشد. خدا رحمت كند آن بنده اى را كه چون مطالب محرمانه ما را شنيد، آن را زير قدمش دفن كند [و از مخالفين پنهان دارد]...
توضیح روایت:
روایت مورد بحث ظاهرا اول بار در کتاب قرب الاسناد آمده و کتاب های بعدی مانند بحارالأنوار(3)، این روایت را از کتاب قرب الاسناد نقل روایت نموده اند. توجه به زمان نگارش کتاب قرب الاسناد، معنای این روایت را برای ما روشن تر می نماید.
قرب الاسناد نوشته ابو العباس، عبد الله بن جعفر حِميَرى از ياران امام حسن عسگرى (عليهالسلام) و از روات بزرگ شيعه در نيمه دوم قرن سوم هجرى است. اين كتاب، مجموعه رواياتى است كه به معصوم (عليهماالسلام) نسبت داده شده و به دليل واسطه كم و راويان معدودى كه ميان امام و مؤلف كتاب واسطه شده اند، آن را قرب الإسناد ناميده اند.
در زمان امام هادى و امام حسن عسكرى (عليهماالسلام)، ظلم و ستم حكومت عباسى به اوج خود رسيده بود و حكام ستمگر، از ارتباط ميان شيعيان و اين دو امام بزرگوار، به شدت می ترسیدند و جلوگيرى مى كردند. در چنين زمانى مؤلف اين كتاب _مانند بسيارى ديگر از روات بزرگ شيعه_ به وسيله ارتباط با ديگر ياران نزديک ائمه و ارتباط مخفى و مكاتبه اى و نامه نگارى با خود ائمه، سخنان گهربار آنان را در مجموعه هاى روايى جمع آورى مى كرد تا بدین وسیله آنها را به آيندگان و نسل هاى آينده منتقل نماید. اين كتاب از اصول چهارصدگانه اوليه شيعه به شمار مى آيد و از زمان نگارش تا حال در طول بيش از هزار سال، پيوسته مورد توجه علما و بزرگان شيعه واقع شده و رواياتش در مجموعه هاى بزرگ روايى نقل شده است.
توجه به فضای نگارش این کتاب، به خوبی نشان می دهد که امامان شیعه از سوی دستگاه های حکومتی به شدت تحت نظر بودند؛ نگاهی به تاریخ زندگانی آن بزرگواران هم خود شاهد صدق مدعاست، لذا در چنین فضای رعب آور و ترسناکی که دشمن پیوسته در کمین آنها بود و می خواست با کمترین بهانه ها آنها را از بین ببرد، پیشوایان دانای دین، پیروان خود را به حفظ اسرار امامان و فاش نکردن آن نزد دشمنان ترغیب می نمودند.
پی نوشت
--------------------
1- قرب الإسناد، ص 38
2- تحف العقول، ص 308
ارسال شده از Tapatalk آندروید.
و قال امتحنوا شيعتنا عند مواقيت الصلاة كيف محافظتهم عليها و إلى أسرارنا كيف حفظهم لها من عدونا و إلى أموالهم كيف مواساتهم لإخوانهم فيها (1)
ابن صدقه از امام صادق عليه السّلام نقل می کند که فرمود: شيعيان ما را در هنگام نماز آزمايش كنيد و بنگريد كه آنان چگونه بر نماز محافظت می کنند [و آن را در اول وقت به جا می آورند]، و [بنگريد كه] چگونه اسرار ما را از دشمنانمان حفظ مى کنند و [بنگريد كه] چگونه اموال خود را در اختيار برادران خود قرار مى دهند و با آنان مواسات [و همیاری] مى كنند [یعنی کمک حال یکدیگرند].
این روایت در کتال قرب الاسناد آمده که کتاب معتبری است.
در روایتی دیگر، مطلبی مشابه محتوای همین روایت آمده که مؤید این نقل است؛ امام صادق (علیه السلام) به یکی از اصحابش (محمد بن نعمان) فرمود: الْمُذِيعُ عَلَيْنَا سِرَّنَا كَالشَّاهِرِ بِسَيْفِهِ عَلَيْنَا رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً سَمِعَ بِمَكْنُونِ عِلْمِنَا فَدَفَنَهُ تَحْتَ قَدَمَيْهِ... (2) ؛ آن كس كه اسرار ما را فاش مى سازد همچون كسى است كه بر روى ما شمشير مى كشد. خدا رحمت كند آن بنده اى را كه چون مطالب محرمانه ما را شنيد، آن را زير قدمش دفن كند [و از مخالفين پنهان دارد]...
توضیح روایت:
روایت مورد بحث ظاهرا اول بار در کتاب قرب الاسناد آمده و کتاب های بعدی مانند بحارالأنوار(3)، این روایت را از کتاب قرب الاسناد نقل روایت نموده اند. توجه به زمان نگارش کتاب قرب الاسناد، معنای این روایت را برای ما روشن تر می نماید.
قرب الاسناد نوشته ابو العباس، عبد الله بن جعفر حِميَرى از ياران امام حسن عسگرى (عليهالسلام) و از روات بزرگ شيعه در نيمه دوم قرن سوم هجرى است. اين كتاب، مجموعه رواياتى است كه به معصوم (عليهماالسلام) نسبت داده شده و به دليل واسطه كم و راويان معدودى كه ميان امام و مؤلف كتاب واسطه شده اند، آن را قرب الإسناد ناميده اند.
در زمان امام هادى و امام حسن عسكرى (عليهماالسلام)، ظلم و ستم حكومت عباسى به اوج خود رسيده بود و حكام ستمگر، از ارتباط ميان شيعيان و اين دو امام بزرگوار، به شدت می ترسیدند و جلوگيرى مى كردند. در چنين زمانى مؤلف اين كتاب _مانند بسيارى ديگر از روات بزرگ شيعه_ به وسيله ارتباط با ديگر ياران نزديک ائمه و ارتباط مخفى و مكاتبه اى و نامه نگارى با خود ائمه، سخنان گهربار آنان را در مجموعه هاى روايى جمع آورى مى كرد تا بدین وسیله آنها را به آيندگان و نسل هاى آينده منتقل نماید. اين كتاب از اصول چهارصدگانه اوليه شيعه به شمار مى آيد و از زمان نگارش تا حال در طول بيش از هزار سال، پيوسته مورد توجه علما و بزرگان شيعه واقع شده و رواياتش در مجموعه هاى بزرگ روايى نقل شده است.
توجه به فضای نگارش این کتاب، به خوبی نشان می دهد که امامان شیعه از سوی دستگاه های حکومتی به شدت تحت نظر بودند؛ نگاهی به تاریخ زندگانی آن بزرگواران هم خود شاهد صدق مدعاست، لذا در چنین فضای رعب آور و ترسناکی که دشمن پیوسته در کمین آنها بود و می خواست با کمترین بهانه ها آنها را از بین ببرد، پیشوایان دانای دین، پیروان خود را به حفظ اسرار امامان و فاش نکردن آن نزد دشمنان ترغیب می نمودند.
پی نوشت
--------------------
1- قرب الإسناد، ص 38
2- تحف العقول، ص 308
ارسال شده از Tapatalk آندروید.
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1O0p6Hz
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر