آیا آیه «كهيعص» به واقعه کربلا اشاره دارد؟
نقل قول:
حضرت ذکریا هنگامي كه از حسين (ع) ياد ميكرد، بغض گلويش را ميفشرد و مبهوت ميشد. از خداوند سبب اين اندوه و ناراحتي را جويا شد.خداي تعالي او را از داستان شهادت امام حسين (ع) آگاه كرد و فرمود: «كهيعص»! |
آیا درست است که آیه «كهيعص» به واقعه کربلا اشاره دارد؟
بر اساس روايت مشهوري از امام زمان (عج)، ايشان آيه «كهيعص» را مرتبط با واقعه كربلا عنوان مي‌كنند و «ك» را از نام كربلا، «هـ» را از هلاكت، «ي» را نشانه يزيد، «ع» را نشانه عطش و «ص» را نشانه صبر دانسته‌اند.
تعدادی از مفسّران قرآن كريم معتقدند كه آيه «كهيعص» كه از حروف رمزي و مقطّعه در قرآن است به ماجراي كربلا و شهادت امام حسين (ع) اشاره كرد.
دليل اين مفسران بر ارتباط آيه «كهيعص» با ماجراي كربلا، روايتي از «سعد بن عبدالله قمي» است كه در كتب روايي از جمله «كمال‌الدين وتمام النعمة» شيخ صدوق و «احتجاج» مرحوم طبرسي آمده است.
از كتاب‌هاي متأخر نيز مي‌توان به «تفسير البرهان» سيدهاشم بحرانى و« بحار الانوار» علامه مجلسي اشاره كرد كه اين روايت در آن‌ها ذكر شده است.
سعد بن عبدالله قمي نقل مي‌كند كه در خدمت امام عسكري (ع) بودم و فردي از تأويل آيه كهيعص سئوال كرد. امام عسكري (ع) فرمود كه از فرزندم «مهدي» پاسخ را دريافت كنيد. آن‌گاه امام زمان (عج)فرمودند: «هذه الحروف من أنباء الغيب، أطلع الله عليها عبده زكريا عليه‌السلام، ثم قصّها على محمد صلى‌الله عليه وآله، وذلك أن زكريا سأل ربّه أن يعلّمه أسماء الخمسة، فأهبط عليه جبرئيل فعلّمه إياها، فكان زكريا إذا ذكر محمداً وعلياً وفاطمة والحسن سُرِّي عنه همّه، وانجلى كربّه، وإذا ذكر الحسين خنقته العبرة ووقعت عليه البهرة! فقال ذات يوم: يا إلهي! ما بالي إذا ذكرت أربعا منهم تسليّت بأسمائهم من همومي، وإذا ذكرت الحسين تدمع عيني وتثور زفرتي؟! فأنبأه الله تعالى عن قصته، وقال: (كهيعص) فالكاف اسم كربلاء، والهاء هلاك العترة، والياء يزيد وهو ظالم الحسين عليه‌السلام، والعين عطشه، والصاد صبره.»
ماجرا از اين قرار است كه حضرت زكريا از پروردگارش درخواست كرد كه «اسماء خمسه طيبه» را به وي بياموزد. خداوند متعال، جبرئيل امين را بر او فرو فرستاد و آن اسماء را به او تعليم داد. حضرت زكريا هنگامي كه نامهاي محمد (ص)، علي (ع)، فاطمه (س) و حسن(ع) را ياد ميكرد، اندوه و ناراحتي‌اش بر طرف ميشد و گرفتاريش از بين ميرفت. امام هنگامي كه از حسين (ع) ياد ميكرد، بغض گلويش را ميفشرد و مبهوت ميشد. به همين دليل روزي از خداوند سبب اين اندوه و ناراحتي را جويا شد و گفت:« بارالها! چرا وقتي آن چهار نفر را ياد ميكنم، آرامش مييابم و اندوهم بر طرف ميشود، اما وقتي حسين را ياد ميكنم، اشكم جاري و نالهام بلند ميشود؟ »
خداي تعالي او را از داستان شهادت امام حسين (ع) آگاه كرد و فرمود: «كهيعص»! «ك» نام كربلا و «ه» اشاره به كشته‌شدن عترت طاهره دارد. «ي» اشاره به نام يزيد دارد كه بر حسين (ع) ظلم كرد و «ع» اشاره به عطش و تشنگي آن امام و «ص» نيز نشان صبر و مقاومت ايشان است.
منبع: انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
http://www.nooreaseman.com/forum11/thread46511.html
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر