مانده‌ای تا بکشی بار مصیبت‌ها را
خلیل شفیعی
مانده ای تا بکشی بار مصیبت ها را
تا که آتش زنی از داغ، دل دریا را
مانده ای تا برود عشق به اوج ملکوت
تا نگیرد نگه آینه را زنگ سکوت
سبز مثل حسن و سرخ چنان خون خدا
دست عباسی هر چند از او گشته جدا
حلق اصغر شرر خون زده بر حنجر تو
شعله ای از دیده کشیده است علی اکبر تو
درد در سینه ی آن امت بی درد نبود
آه در شام سیه جز تو کسی مرد نبود
مرد بود آری هم رزم تو زینب، زینب
خطبه ای خواند که آتش زده بر خرمن شب
چه به او گفتی آن دم که فرو مرد قرار!؟
عمه آرام شو! آرام، که فرداست بهار
پشت ما گرچه ز بد عهدی این قوم شکست
کشتی نوح زمان در گل و خوناب نشست
گر چه از داغ، دلت مثل علی شعله ور است
رنجت افزون ز تماشای گل و میخ در است
گرچه بر نی شرر خون خدا را دیدی
اشک و مشک و علم و دست جدا را دیدی
گفتی آرام و آرام شد آن دریا باز
مرد بودی که تحمل به تو می برد نماز
در خودت سوختی و شام تماشایت کرد
این چنین بود که طغیان دل دریایت کرد
زاده ی مکه تویی سعی صفا یعنی تو
پسر پیغمبر، شیر خدا یعنی تو
لاله ی سرخ شهامت که شکفتی به کویر!
شیعه را شور دعا، شوق بقا یعنی تو
«شاه شمشاد قدان خسرو شیرین دهنان»
ماه من! روشنی آیینه ها یعنی تو
کربلا یک سره شولای شقایق پوشید
می وزی سبز از آن سرخ، صبا یعنی تو
گرچه هفتاد و دو گل را همه پرپر کردند
همه دیدند جنون شهدا یعنی تو
«آسمان بار امانت نتوانست کشید»
کوه صبری که نیفتاده ز پا یعنی تو
منبع: آیات غمزه
منبع: انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
http://www.nooreaseman.com/forum344/thread46497.html
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر