عمده ترین تحولات در معماری معاصر ایران را می توان در ابتدای قرن شمسی حاضر، مصادف با تغییر حاکمیت از قاجاریه به پهلوی دانست که بازنمودهایی خاص در معماری ایران داشته است. تحولات چشمگیر این دوران در فرم ها و سبک های معماری، همراه با دگرگونی و دگردیسی در مصالح ساختمانی باعث شده است که گستره ای از انواع ساختمان های با نما های متفاوت و ناهمگون بوجود بیاید. در این میان، پیشرفت تکنولوژی در ساخت و تولید مصالح ساختمانی تاثیر داشته است، چنان چه باید اذعان داشت، بدون تطبیق اقلیمی، فرهنگی و حتی ماهوی این مصالح به استفاده از این مصالح در ساختمان ها اقدام شده است. براین اساس می توان تقسیم بندی ویژه ای را برای کاربست مصالح ساختمانی در معماری معاصر ایران در نظر گرفت که دچار نوعی آشفتگی بیان در زبان معماری و گوناگونی جلوه های نمایی که گهگاه با شرایط اقلیمی و جغرافیایی ایران نیز همخوانی ندارد، شده است. علاوه بر آن رعایت نکردن اصول استفاده ار این مصالح، نبود دانش کافی و نیرو های فنی ماهر و کاردان در اجرا، باعث ایجاد ناکارآمدی در نماهای شهری در ایران، خلاصه در تهران شده است. در ادامه به تقسیم بندی ویژه ای در این باره اشاره می شود.
نما های آجری:
آجر از مصالح ساختمانی رایج در معماری گذشته ایران می باشد که در دوره سبکی معماری مدرن در اوایل قرن حاضر ،مورد استفاده بوده است و تا اواخر معماری مدرن متاخر نیز، بعنوان مصالح رایج فراگیر در آثار معماری این دوران دیده می شود. دلیل این امر را در این نکته می توان یافت که در آن دوران، ترکیب در فرم و حجم های معماری بعنوان رویه غالب در طراحی معماری مدنظر قرار داشت، بدان گونه که با ترکیب های بی بدیل حجمی همراه شده است که نمونه های آن در آثار مهندس فروغی، غیابی و وارطان قابل مشاهده است.
نماهای سیمانی(رومی):
از آن جا که پوشاندن نماها با آجر در ساختمان های بلند مرتبه و چند طبقه دشوار می نمود، استفاده از روش سیمان شسته نمایی مورد توجه قرار گرفت. این روش، در اوایل قرن حاضر و در اواسط دهه30 شمسی مورد استفاده قرار گرفت که نمونه های رایج آن را در معماری دانشگاه تهران، می توان مشاده کرد. در این روش از پودر های رنگی با رنگدانه های گوناگون استفاده می شود که پس از اندود شدن در نمای ساختمان با پاشیدن فشار آب بر نمای ساختمان و شسته شدن سیمان رویه نما، دانه های پودر سنگ در نما قرار می گیرد. برای جلوگیری از ترک اندود نما، شیار هایی افقی و عمودی با فواصل معین در نظر گرفته می شود که از حاشیه ای برای تزیین به صورت تیشه ای نیز، استفاده می شود. این روش در سال های اخیر نیز، خاصه در برخی شهرهای کشور مانند کرمان، یزد، قزوین و تهران دوباره رایج شده است.
نمای های سنگی:
استفاده از این روش از اواسط دهه 40 شمسی رواج یافت که هنوز هم ادامه دارد. از آن جا که فراوری سنگ های صیقلی، هزینه زیادی در بر دارد، استفاده از سنگ های تراورتن رواج گرفت که جایگزینی برای سنگ های گرانیتی بشمار می رود. علاوه بر این، عدم دقت در اجرا و عدم تطبیق با شرایط محیطی و مکانی، باعث کاهش زیبایی و دوام این نماها شده است. برای استفاده از سنگ های صیقلی در نما، از روش سیم اسکوپ استفاده می شود که سنگ ها را از پشت با پیچ و سیم های با ضخامت مشخص، به بدنه ساختمان نصب می کنند. این روش امروزه با ترکیب با دیگر روش های نماسازی، ارزش کارآمد خود را در معیار های زیبا شناختی از دست داده است، علاوه بر این که در اجرا نیز بدلیل ظرافت و دشواری فرایند اجرا گهگاه با سهل انگاری نیروهای فنی روبرو شده است.
نماهای پرده ای:
این روش از اواسط دهه 50 شمسی در ایران خاصه تهران رواج یافت که ریشه های آن را می توان در گفتمان بحران انرژی در غرب دانست. این روش، در ساختمان های تجاری و اداری بزرگ تهران در بلوار کشاورز و خیابان انقلاب مورد استفاده قرار گرفته است. در این روش، از شبکه هایی با خطوط عمودی از پروفیل ها و قوطی های فلزی استفاده می شود که با پانل هایی که از طرف بیرون با ورق های آلومینیوم، شیشه های رنگی یا ورق های آزبستی پوشانده می شود. وجه تسمیه این نام را در این نکته می دانند که این پوشش، مانند پرده از نمای اصلی ساختمان آویزان می شود. این روش به دلیل دشواری تجدید رنگ در نما های پرده ای با پوشش شیشه های رنگی، و یا دشواری در اجرا، تا حدودی اهمیت خود را از دست داده است.
نماهای بتنی:
این روش در اواسط دهه 60 مورد توجه قرار گرفت که به عنوان جایگزینی برای نما های پرده ای بشمار می رفت. در این روش از نما های پیش ساخته بتنی استفاده می شد که نمونه های آن در نما ها ساختمانی تهران قابل مشاهده است.
نماهای شیشه ای:
این روش، در اواسط دهه70 شمسی در ایران مورد توجه قرار گرفت که هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش نماسازی، نمای ساختمان بطور کامل با شیشه و پروفیل پوشانده می شود که جنبه کاملا وارداتی و ناهمگون با شرایط اقلیمی و جغرافیایی ایران دارد. ار آنجا که در این روش نمای ساختمان با شیشه پوشانده می شود، هیچ گونه همگونی با شرایط اقلیمی ایران(آب و هوا، تابش آفتاب و شرایط بیوکلیماتیک) ندارد که نامناسب ترین روش در نماسازی در ایران و خاصه تهران به شمار می رود. متاسفانه این روش کاربرد گسترده ای یافته است که تنها نشان از فراگیری تبلیغات شرکت های عرضه این محصولات و عدم التفات معماران ایرانی به ناکارآمدی های این روش را دارد. علاوه بر این، در هنگام اجرای نمای ساختمان(شیشه نما) شاقولی نمیشود، چنان چه پس از انعکاس، تصاویر را بصورت خارج از فرم(کج و معوج) جلوه می دهد. در ضمن، هزینه و زمان نظافت و پاکیزگی این نماها، بسیار بالا برآورد می شود.
نما های آلومینیومی:
این روش، از اوایل دهه 80 شمسی با گسترش شرکت های وارد کننده پوشش های آلومینیومی رواج یافته است که بعنوان نمای غالب اکثر ساختمان های تجاری و اداری در تهران بشمار می رود. از برتری این روش نسبت به روش قبلی، میتوان با امکان فرم دهی ورق های آلومینیومی و تنوع نمایی بیشتر اشاره کرد که با دشواری اجرا و نیاز به نیروی فنی ماهر و کاردان همراه می شود.
منبع: http://ift.tt/2crslPr
نما های آجری:
آجر از مصالح ساختمانی رایج در معماری گذشته ایران می باشد که در دوره سبکی معماری مدرن در اوایل قرن حاضر ،مورد استفاده بوده است و تا اواخر معماری مدرن متاخر نیز، بعنوان مصالح رایج فراگیر در آثار معماری این دوران دیده می شود. دلیل این امر را در این نکته می توان یافت که در آن دوران، ترکیب در فرم و حجم های معماری بعنوان رویه غالب در طراحی معماری مدنظر قرار داشت، بدان گونه که با ترکیب های بی بدیل حجمی همراه شده است که نمونه های آن در آثار مهندس فروغی، غیابی و وارطان قابل مشاهده است.
نماهای سیمانی(رومی):
از آن جا که پوشاندن نماها با آجر در ساختمان های بلند مرتبه و چند طبقه دشوار می نمود، استفاده از روش سیمان شسته نمایی مورد توجه قرار گرفت. این روش، در اوایل قرن حاضر و در اواسط دهه30 شمسی مورد استفاده قرار گرفت که نمونه های رایج آن را در معماری دانشگاه تهران، می توان مشاده کرد. در این روش از پودر های رنگی با رنگدانه های گوناگون استفاده می شود که پس از اندود شدن در نمای ساختمان با پاشیدن فشار آب بر نمای ساختمان و شسته شدن سیمان رویه نما، دانه های پودر سنگ در نما قرار می گیرد. برای جلوگیری از ترک اندود نما، شیار هایی افقی و عمودی با فواصل معین در نظر گرفته می شود که از حاشیه ای برای تزیین به صورت تیشه ای نیز، استفاده می شود. این روش در سال های اخیر نیز، خاصه در برخی شهرهای کشور مانند کرمان، یزد، قزوین و تهران دوباره رایج شده است.
نمای های سنگی:
استفاده از این روش از اواسط دهه 40 شمسی رواج یافت که هنوز هم ادامه دارد. از آن جا که فراوری سنگ های صیقلی، هزینه زیادی در بر دارد، استفاده از سنگ های تراورتن رواج گرفت که جایگزینی برای سنگ های گرانیتی بشمار می رود. علاوه بر این، عدم دقت در اجرا و عدم تطبیق با شرایط محیطی و مکانی، باعث کاهش زیبایی و دوام این نماها شده است. برای استفاده از سنگ های صیقلی در نما، از روش سیم اسکوپ استفاده می شود که سنگ ها را از پشت با پیچ و سیم های با ضخامت مشخص، به بدنه ساختمان نصب می کنند. این روش امروزه با ترکیب با دیگر روش های نماسازی، ارزش کارآمد خود را در معیار های زیبا شناختی از دست داده است، علاوه بر این که در اجرا نیز بدلیل ظرافت و دشواری فرایند اجرا گهگاه با سهل انگاری نیروهای فنی روبرو شده است.
نماهای پرده ای:
این روش از اواسط دهه 50 شمسی در ایران خاصه تهران رواج یافت که ریشه های آن را می توان در گفتمان بحران انرژی در غرب دانست. این روش، در ساختمان های تجاری و اداری بزرگ تهران در بلوار کشاورز و خیابان انقلاب مورد استفاده قرار گرفته است. در این روش، از شبکه هایی با خطوط عمودی از پروفیل ها و قوطی های فلزی استفاده می شود که با پانل هایی که از طرف بیرون با ورق های آلومینیوم، شیشه های رنگی یا ورق های آزبستی پوشانده می شود. وجه تسمیه این نام را در این نکته می دانند که این پوشش، مانند پرده از نمای اصلی ساختمان آویزان می شود. این روش به دلیل دشواری تجدید رنگ در نما های پرده ای با پوشش شیشه های رنگی، و یا دشواری در اجرا، تا حدودی اهمیت خود را از دست داده است.
نماهای بتنی:
این روش در اواسط دهه 60 مورد توجه قرار گرفت که به عنوان جایگزینی برای نما های پرده ای بشمار می رفت. در این روش از نما های پیش ساخته بتنی استفاده می شد که نمونه های آن در نما ها ساختمانی تهران قابل مشاهده است.
نماهای شیشه ای:
این روش، در اواسط دهه70 شمسی در ایران مورد توجه قرار گرفت که هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش نماسازی، نمای ساختمان بطور کامل با شیشه و پروفیل پوشانده می شود که جنبه کاملا وارداتی و ناهمگون با شرایط اقلیمی و جغرافیایی ایران دارد. ار آنجا که در این روش نمای ساختمان با شیشه پوشانده می شود، هیچ گونه همگونی با شرایط اقلیمی ایران(آب و هوا، تابش آفتاب و شرایط بیوکلیماتیک) ندارد که نامناسب ترین روش در نماسازی در ایران و خاصه تهران به شمار می رود. متاسفانه این روش کاربرد گسترده ای یافته است که تنها نشان از فراگیری تبلیغات شرکت های عرضه این محصولات و عدم التفات معماران ایرانی به ناکارآمدی های این روش را دارد. علاوه بر این، در هنگام اجرای نمای ساختمان(شیشه نما) شاقولی نمیشود، چنان چه پس از انعکاس، تصاویر را بصورت خارج از فرم(کج و معوج) جلوه می دهد. در ضمن، هزینه و زمان نظافت و پاکیزگی این نماها، بسیار بالا برآورد می شود.
نما های آلومینیومی:
این روش، از اوایل دهه 80 شمسی با گسترش شرکت های وارد کننده پوشش های آلومینیومی رواج یافته است که بعنوان نمای غالب اکثر ساختمان های تجاری و اداری در تهران بشمار می رود. از برتری این روش نسبت به روش قبلی، میتوان با امکان فرم دهی ورق های آلومینیومی و تنوع نمایی بیشتر اشاره کرد که با دشواری اجرا و نیاز به نیروی فنی ماهر و کاردان همراه می شود.
منبع: http://ift.tt/2crslPr
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/2ceaJTL
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر