آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود؛ رنگ چهره ی او به كلّي دگرگون شده بود، سيل اشك از دل پر خون و قلب پر التهاب او برخاسته بود و بر گونه‌هايش فرو می ريخت و در اين حال اين گونه زمزمه مي‌كرد: ای آقا و سرور من! غيبت تو خواب از ديدگانم ربوده، عرصه را بر من تنگ نموده و آسايش و آرامش را از قلبم گرفته است.
به همراه «مفضّل»، «ابوبصير» و «ابان» خدمت امام صادق(علیه السلام) رسيديم و ديديم كه آن حضرت بر روی خاك‌ها نشسته جامه‌اي خيبري، بی يقه و آستين كوتاه بر تن كرده و همانند مادر فرزند مرده در حال گريه و زاری است. سراسر وجود او را حزن و اندوه فرا گرفته بود؛ آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود...
حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) گاه مشتاقانه از زمان ظهور آخرين حجّت خدا صحبت مي‌كند و به حال كساني كه آن زمان را درك مي‌كنند، رشك مي‌برد و مي‌فرمايد: فطوبي لمن أدرك ذلك الزّمان.۲
خوشا به حال كسي كه آن زمان را دريابد.
گاه نيز عاشقانه آرزوي درك زمان آن حضرت را مي‌كند و مي‌فرمايد: و لو أدركته لخدمته أيّام حياتي.۳
اگر زمان [ظهور] او را درك مي‌كردم همه ی عمرم را در خدمتش می گذراندم.
و گاه با مشاهده ی شرايط غيبت آن حضرت از خود بی خود شده و سيل اشك از ديدگان جاري مي‌سازد:
«سُدَير صيرفي» مي‌گويد: به همراه «مفضّل»، «ابوبصير» و «ابان» خدمت امام صادق(علیه السلام) رسيديم و ديديم كه آن حضرت بر روي خاك‌ها نشسته جامه‌اي خيبري، بی يقه و آستين كوتاه بر تن كرده و همانند مادر فرزند مرده در حال گريه و زاري است. سراسر وجود او را حزن و اندوه فرا گرفته بود؛ آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود؛ رنگ چهره ی او به كلّي دگرگون شده بود، سيل اشك از دل پر خون و قلب پر التهاب او برخاسته بود و بر گونه‌هايش فرو می ريخت و در اين حال اين گونه زمزمه مي‌كرد:
سيّدي غيبتك نفت رقادي و ضيّقت عليّ مهادي، و ابتزّت منّي راحة فؤادي...
ای آقا و سرور من! غيبت تو خواب از ديدگانم ربوده، عرصه را بر من تنگ نموده و آسايش و آرامش را از قلبم گرفته است.
سدير می گويد: هنگامی كه امام صادق(علیه السلام) را اين چنين پريشان ديديم، دل‌هايمان آتش گرفت و هوش از سرمان پريد كه چه مصيبت جانكاهی برای حجّت خدا روی داده و چه فاجعه ی اسفباری بر او وارد شده است.
عرض كرديم:
اي فرزند بهترين خلايق! چه حادثه‌اي بر شما روي آورده كه اين چنين سيل اشك از ديدگانتان فرو مي‌ريزد و اشك چون باران بهاری بر چهره‌تان سرازير مي‌شود؟ چه فاجعه‌ای شما را اين چنين بر سوك نشانده است؟
امام صادق(علیه السلام) چون بيد لرزيد و نفس‌های مباركش به شماره افتاد، آنگاه آهی عميق به پهنای قفسه ی سينه از اعماق دل بركشيد و به ما روی كرد و فرمود: صبح امروز كتاب «جَفر» را نگاه مي‌كردم و آن كتابي است كه همه ی مسائل مربوط به مرگ و ميرها، بلاها و حوادث را تا پايان جهان در بر دارد. اين كتاب را خداوند به پيامبر خويش و پيشوايان معصوم از تبار او اختصاص داده است. در اين كتاب، تولد، غيبت، درازی غيبت و ديرزيستي قائم ما و گرفتاری باورداران در آن زمان، راه يافتن شكّ و ترديد در دل مردم در اثر طول غيبت و مرتد شدن مردم از آيين مقدّس اسلام را خواندم و ديدم كه چگونه رشته ی ولايت را كه خداوند در گردن هر انسانی قرار داده است، می گسلند و از زمره ی اسلام بيرون مي‌روند، دلم به حال مردم آن زمان سوخت و امواج غم و اندوه بر پيكرم فرو ريخت.۴
دعاي شريف ندبه كه از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است، شاهد ديگري بر سوز و گداز آن حضرت در غيبت و فراق قائم آل محمد(علیه السلام) و منجي موعود جهان اسلام است.
در پايان جا دارد از خود بپرسيم آيا ذرّه‌اي از آن سوز و گداز و اندوه فراق كه در قلب‌های همه ی معصومان به ويژه امام صادق(علیه السلام) بوده است تا آنجا كه خواب و آرامش را از آنها مي‌ربوده و زندگی را بر آنها دشوار می ساخته است، در دل ما وجود دارد؟ آيا هيچ شده است كه در خلوت خود بر فتنه‌ها، مصيبت‌ها، انحراف‌ها و... كه در زمان غيبت گريبان‌گير اهل ايمان می شود، گريه كنيم؟ آيا تاكنون اتفاق افتاده است كه با همه ی وجود سنگينی مصيبت غيبت را درك كنيم و در نبود امام زمانمان از ته دل ناله سر دهيم؛ ناله ی مادری كه عزيز خود را از دست داده است؟
پي‌نوشت‌ها:
۱. براي مطالعة نمونه‌هايي از ندبه‌هاي پيشوايان معصوم در فراق امام مهدي(ع) ر ك: مهدي‌پور، علي اكبر، با دعاي ندبه در پگاه جمعه، صص ۱۳ ـ ۲۷.
۲. مجلسي، محمدباقر، بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۱۴۴.
۳. نعماني، ابن ابي زينب محمّد بن ابراهيم، كتاب الغيبة، ص ۲۴۵.
۴. طوسي، محمّد بن حسن، كتاب الغيبة، ص ۱۶۷.
منبع:ماهنامه موعود
نويسنده: خليل منتظرقائم
به همراه «مفضّل»، «ابوبصير» و «ابان» خدمت امام صادق(علیه السلام) رسيديم و ديديم كه آن حضرت بر روی خاك‌ها نشسته جامه‌اي خيبري، بی يقه و آستين كوتاه بر تن كرده و همانند مادر فرزند مرده در حال گريه و زاری است. سراسر وجود او را حزن و اندوه فرا گرفته بود؛ آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود...
حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) گاه مشتاقانه از زمان ظهور آخرين حجّت خدا صحبت مي‌كند و به حال كساني كه آن زمان را درك مي‌كنند، رشك مي‌برد و مي‌فرمايد: فطوبي لمن أدرك ذلك الزّمان.۲
خوشا به حال كسي كه آن زمان را دريابد.
گاه نيز عاشقانه آرزوي درك زمان آن حضرت را مي‌كند و مي‌فرمايد: و لو أدركته لخدمته أيّام حياتي.۳
اگر زمان [ظهور] او را درك مي‌كردم همه ی عمرم را در خدمتش می گذراندم.
و گاه با مشاهده ی شرايط غيبت آن حضرت از خود بی خود شده و سيل اشك از ديدگان جاري مي‌سازد:
«سُدَير صيرفي» مي‌گويد: به همراه «مفضّل»، «ابوبصير» و «ابان» خدمت امام صادق(علیه السلام) رسيديم و ديديم كه آن حضرت بر روي خاك‌ها نشسته جامه‌اي خيبري، بی يقه و آستين كوتاه بر تن كرده و همانند مادر فرزند مرده در حال گريه و زاري است. سراسر وجود او را حزن و اندوه فرا گرفته بود؛ آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود؛ رنگ چهره ی او به كلّي دگرگون شده بود، سيل اشك از دل پر خون و قلب پر التهاب او برخاسته بود و بر گونه‌هايش فرو می ريخت و در اين حال اين گونه زمزمه مي‌كرد:
سيّدي غيبتك نفت رقادي و ضيّقت عليّ مهادي، و ابتزّت منّي راحة فؤادي...
ای آقا و سرور من! غيبت تو خواب از ديدگانم ربوده، عرصه را بر من تنگ نموده و آسايش و آرامش را از قلبم گرفته است.
سدير می گويد: هنگامی كه امام صادق(علیه السلام) را اين چنين پريشان ديديم، دل‌هايمان آتش گرفت و هوش از سرمان پريد كه چه مصيبت جانكاهی برای حجّت خدا روی داده و چه فاجعه ی اسفباری بر او وارد شده است.
عرض كرديم:
اي فرزند بهترين خلايق! چه حادثه‌اي بر شما روي آورده كه اين چنين سيل اشك از ديدگانتان فرو مي‌ريزد و اشك چون باران بهاری بر چهره‌تان سرازير مي‌شود؟ چه فاجعه‌ای شما را اين چنين بر سوك نشانده است؟
امام صادق(علیه السلام) چون بيد لرزيد و نفس‌های مباركش به شماره افتاد، آنگاه آهی عميق به پهنای قفسه ی سينه از اعماق دل بركشيد و به ما روی كرد و فرمود: صبح امروز كتاب «جَفر» را نگاه مي‌كردم و آن كتابي است كه همه ی مسائل مربوط به مرگ و ميرها، بلاها و حوادث را تا پايان جهان در بر دارد. اين كتاب را خداوند به پيامبر خويش و پيشوايان معصوم از تبار او اختصاص داده است. در اين كتاب، تولد، غيبت، درازی غيبت و ديرزيستي قائم ما و گرفتاری باورداران در آن زمان، راه يافتن شكّ و ترديد در دل مردم در اثر طول غيبت و مرتد شدن مردم از آيين مقدّس اسلام را خواندم و ديدم كه چگونه رشته ی ولايت را كه خداوند در گردن هر انسانی قرار داده است، می گسلند و از زمره ی اسلام بيرون مي‌روند، دلم به حال مردم آن زمان سوخت و امواج غم و اندوه بر پيكرم فرو ريخت.۴
دعاي شريف ندبه كه از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است، شاهد ديگري بر سوز و گداز آن حضرت در غيبت و فراق قائم آل محمد(علیه السلام) و منجي موعود جهان اسلام است.
در پايان جا دارد از خود بپرسيم آيا ذرّه‌اي از آن سوز و گداز و اندوه فراق كه در قلب‌های همه ی معصومان به ويژه امام صادق(علیه السلام) بوده است تا آنجا كه خواب و آرامش را از آنها مي‌ربوده و زندگی را بر آنها دشوار می ساخته است، در دل ما وجود دارد؟ آيا هيچ شده است كه در خلوت خود بر فتنه‌ها، مصيبت‌ها، انحراف‌ها و... كه در زمان غيبت گريبان‌گير اهل ايمان می شود، گريه كنيم؟ آيا تاكنون اتفاق افتاده است كه با همه ی وجود سنگينی مصيبت غيبت را درك كنيم و در نبود امام زمانمان از ته دل ناله سر دهيم؛ ناله ی مادری كه عزيز خود را از دست داده است؟
پي‌نوشت‌ها:
۱. براي مطالعة نمونه‌هايي از ندبه‌هاي پيشوايان معصوم در فراق امام مهدي(ع) ر ك: مهدي‌پور، علي اكبر، با دعاي ندبه در پگاه جمعه، صص ۱۳ ـ ۲۷.
۲. مجلسي، محمدباقر، بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۱۴۴.
۳. نعماني، ابن ابي زينب محمّد بن ابراهيم، كتاب الغيبة، ص ۲۴۵.
۴. طوسي، محمّد بن حسن، كتاب الغيبة، ص ۱۶۷.
منبع:ماهنامه موعود
نويسنده: خليل منتظرقائم
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1PgO2tA
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر