«وَ مِن شرِّ حاسِدِ إذا حَسَد»
({بگو پناه ميبرم به پروردگار سپيده صبح} از شر هر حسودى هنگامى كه حسد مى ورزد)
حسد يك خوى زشت شيطانى است كه بر اثر عوامل مختلف مانند ضعف ايمان، تنگ نظرى و بخل در وجود انسان پيدا مى شود، و به معنى درخواست و آرزوى زوال نعمت از ديگرى است.
حسادت سرچشمه بسيارى از گناهان كبيره است.
امام باقر(علیه السلام) فرمود:
حسد، ايمان انسان را از بين مى برد همانگونه كه آتش هيزم را!
امام صادق(علیه السلام) فرمود:
آفت دين حسد است و خود بزرگ بينى و تفاخر.
اين به خاطر آن است كه حسود در واقع معترض به حكمت خدا است كه چرا به افرادى نعمت بخشيده و مشمول عنايت خود قرار داده است؟
كار حسد ممكن است به جائى رسد كه حتى براى زوال نعمت از شخص محسود، خود را به آب و آتش زند و نابود كند.
در نكوهش حسد همين بس كه نخستين قتلى كه در جهان واقع شد از ناحيه قابيل نسبت به برادرش هابيل، بر اثر حسادت بود.
حسودان هميشه يكى از موانع راه انبيا و اوليا بوده اند، لذا قرآن مجيد به پيامبر(صلی الله علیه و آله) دستور مى دهد كه از شرّ حاسدان به خدا و رب فلق پناه ببرد.
گر چه مخاطب، شخص پيامبر (صلی الله علیه و آله) است، ولى مسلماً منظور الگو و نمونه است و همه بايد از شر حسودان به خدا پناه ببریم.
تفسیر نمونه، جلد27، سوره فلق
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1qh5zYP
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر