بسم الله الرحمن الرحيم
«الهي انطقني بالهدي و الهمني التقوي»
حجت الاسلام قرائتی
آقايان وهابي مي‌گويند: در قرآن عزاداري نداريم. خداوند در سوره «إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَت» براي دختر مظلوم ولو مشرک هم هست، مي‌گويد: «بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ». بهترين آيه است و دليل بر اين است که انسان بايد مظلوميت‌ها را فرياد بکشد. اين براي مشرکين.
اما براي مؤمنين، قرآن در هفت آيه از سوره تکوير «اذا» مي‌گويد. بعد از اين سوره‌اي به نام سوره‌ي بروج است. در سوره‌ي بروج خداوند براي مؤمنين مي‌گويد: «وَ السَّماءِ ذاتِ الْبُرُوج» (بروج/۱) قسم به آسمان با ستاره‌ها. «وَ الْيَوْمِ الْمَوْعُود» (بروج/۲) قسم به روز ميعادگاه و قيامت. «وَ شاهِدٍ وَ مَشْهُود» (بروج/۳) بعد که قسم مي‌خورد مي‌گويد: «قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُود» (بروج/۴) اخدود به معني دره است. مرگ بر اصحاب دره. اصحاب دره چه کسي بودند؟ يک دره پر از آتش درست کردند. مؤمنين را در آتش مي‌انداختند. مي‌نشستند و سوخته شدن مؤمنين را با چشم تماشا مي‌کردند. اينها مظلوم بودند. به جرم ايمان در آتش سوختند. خدا مي‌گويد: «قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُود» مرگ بر اصحاب اخدود. «النَّارِ ذاتِ الْوَقُود» (بروج/۵) يک آتش شعله‌ور راه انداختند، «إِذْ هُمْ عَلَيْها قُعُود» (بروج/۶) سر دره نشستند، «وَ هُمْ عَلى ما يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنينَ شُهُود» (بروج/۷) شاهد سوختن مؤمنين بودند. چه گناهي کردند؟ «وَ ما نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلاَّ أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزيزِ الْحَميد» (بروج/۸) گناه اينها اين بود که ايمان آوردند. پس خداوند هم براي مشرک و هم براي مؤمن چون مظلوم است، مظلوم يابي ارزش است و ما کار به شيعه و سني نداريم. شيعه استدلال خودش را دارد. سني هم راه خودش را مي‌رود. اما هرکس مظلوم شد، بايد به نفع مظلوم فريادزد. اميرالمؤمنين فرمود: «كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْنا» (نهج‌البلاغه/ص۴۲۱) به نفع مظلوم باشيد.
اما براي مؤمنين، قرآن در هفت آيه از سوره تکوير «اذا» مي‌گويد. بعد از اين سوره‌اي به نام سوره‌ي بروج است. در سوره‌ي بروج خداوند براي مؤمنين مي‌گويد: «وَ السَّماءِ ذاتِ الْبُرُوج» (بروج/۱) قسم به آسمان با ستاره‌ها. «وَ الْيَوْمِ الْمَوْعُود» (بروج/۲) قسم به روز ميعادگاه و قيامت. «وَ شاهِدٍ وَ مَشْهُود» (بروج/۳) بعد که قسم مي‌خورد مي‌گويد: «قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُود» (بروج/۴) اخدود به معني دره است. مرگ بر اصحاب دره. اصحاب دره چه کسي بودند؟ يک دره پر از آتش درست کردند. مؤمنين را در آتش مي‌انداختند. مي‌نشستند و سوخته شدن مؤمنين را با چشم تماشا مي‌کردند. اينها مظلوم بودند. به جرم ايمان در آتش سوختند. خدا مي‌گويد: «قُتِلَ أَصْحابُ الْأُخْدُود» مرگ بر اصحاب اخدود. «النَّارِ ذاتِ الْوَقُود» (بروج/۵) يک آتش شعله‌ور راه انداختند، «إِذْ هُمْ عَلَيْها قُعُود» (بروج/۶) سر دره نشستند، «وَ هُمْ عَلى ما يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنينَ شُهُود» (بروج/۷) شاهد سوختن مؤمنين بودند. چه گناهي کردند؟ «وَ ما نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلاَّ أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزيزِ الْحَميد» (بروج/۸) گناه اينها اين بود که ايمان آوردند. پس خداوند هم براي مشرک و هم براي مؤمن چون مظلوم است، مظلوم يابي ارزش است و ما کار به شيعه و سني نداريم. شيعه استدلال خودش را دارد. سني هم راه خودش را مي‌رود. اما هرکس مظلوم شد، بايد به نفع مظلوم فريادزد. اميرالمؤمنين فرمود: «كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْنا» (نهج‌البلاغه/ص۴۲۱) به نفع مظلوم باشيد.
«والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته»
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1tCbfzG
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر