این روزها مشاهده بچه های کم سن وسالی که با گوشی و تبلت سر خودشان را گرم می کنند و به جای بازی و جست و خیز ترجیح می‌دهند یک گوشه بنشینند و بازی‌های ویدئویی انجام دهند، روز به روز در حال افزایش است.
به گزارش فرهنگ نیوز، سوالی که در این میان مطرح می شود این است که سن مناسب برای استفاده بچه ها از گوشی چه زمانی است. آیا والدین می توانند با سپردن این نوع ابزار به بچه ها آنها را با خیال راحت رها کنند و در این صورت مشکل یا تهدیدی برای فرزندان دلبندشان وجود نخواهد داشت.
باید توجه داشت که ایفای صحیح نقش والدین کار ساده ای نیست و باید بین درخواست ها و نیازهای واقعی فرزندان تعادل ایجاد کرد. والدین باید سن مناسب برای بهره مندی فرزندانشان از تلفن همراه را بدانند و به آنها در مورد فرصت ها و چالش های ناشی از استفاده از گوشی های هوشمند هشدار دهند.
امروزه فرض این است که هر بچه ای دوست دارد گوشی تلفن همراه داشته باشد و برای این کار به والدین خود فشار می آورد. اما با استفاده از تلفن های همراه می توان به اینترنت متصل شد، ویدئوها و عکس های شخصی ارسال کرد و به راحتی با هر کسی در ارتباط بود. بنابراین اگر چه گوشی های هوشمند زندگی انسان ها را غنا می بخشند، اما می توانند مشکلات جدی هم برای آنها به وجود آورند.
دیجیتال ترندز گزارش می‌دهد: بر اساس بررسی های موسسه Pew در سال 2015 حدود 72 درصد از بزرگسالان در آمریکا از گوشی های هوشمند استفاده می کنند و بچه ها از 10.3 سالگی به تلفن های همراه دسترسی می یابند. همچنین تحقیقات Internet Matters نشان می دهد 65 درصد از بچه های 8 تا 11 ساله در انگلیس دارای تلفن همراه شخصی هستند. والدین در این کشور دوست دارند سن مالکیت تلفن همراه برای بچه هایشان در ده سالگی باشد.
اما بررسی آکادمی اطفال آمریکا نشان داده که تقریبا تمامی بچه ها در این کشور(معادل 96.6 درصد) از سنین کم از تلفن همراه استفاده می کنند و 75 درصد از بچه ها تا سن 4 سالگی مالک گوشی شخصی خود می شوند. دکتر پاملا راتلج مدیر مرکز تحقیقات روانشناسی رسانه ها معتقد است نمی توان برای زمان دسترسی همه بچه ها به گوشی های هوشمند یک سن واحد تعیین کرد و این امر به زمان بلوغ آنها، نحوه استفاده آنها از گوشی های هوشمند و میزان درک و کنترل این نحوه استفاده توسط والدین بستگی دارد.
البته برای نسلی که برای پی بردن به حضور دوستانشان در منزل باید به درب خانه آنها می رفتند و فقط در کتابخانه ها می توانستند به جستجو بپردازند، امکاناتی که گوشی ها به همراه می آورند بسیار دلهره آور است.
دکتر راتلج در این مورد معتقد است: شرایط به سرعت در حال تغییر است و با پیشرفت فناوری ما باید تصمیم بگیریم که چه چیزی برای فرزندانمان بهترین است. ولی ما این گونه بزرگ نشده ایم. لذا والدین باید ترسشان را کنار بگذارند و بر این مبنی قضاوت کنند که در محیط فعلی چه چیزی برای فرزندانشان مناسب است و نه اینکه چه چیزی در زمان کودکی خودشان برای بچه ها مناسب بوده است.
وی می افزاید: اگر چه برخی اخبار ناخوشایند در مورد مزاحمت های جنسی و تهدید و باج گیری در فضای مجازی والدین را می ترساند. اما ممنوع کردن کامل استفاده از گوشی به این علت مشکل آفرین است. زیرا تلفن های همراه بخش بزرگی از جهان امروزی را تشکیل می دهند و کار بهتر گفتگو با بچه ها و کمک به آنها برای درک نگرانی های به حق والدین است.
دکتر راتلج تصریح می کند: والدین نباید لزوما به بچه هایشان یاد بدهند که چگونه از فناوری استفاده کنند. کار آنها آموزش تفکر انتقادی و رفتار مسئولانه است. آموزش این ارزش ها به فرزندان نیازی به اطلاع از فناوری های مورد استفاده در گوشی های هوشمند ندارد.
بنابراین والدین با نقل اخبار مذکور و دلنگرانی های خود، می توانند بچه ها را متوجه منشا نگرانی هایشان کنند. در این صورت بچه ها بهتر می فهمند که باید از گوشی خود چه استفاده هایی بکنند و چرا توجه به حساسیت های والدین جدا مهم است. به عنوان مثال با بیان تبعات درج آدرس منزل در یک برنامه مشکوک تلفن همراه می توان آنها را برای عدم انجام چنین کارهایی قانع کرد.
اما به سوال اول برگردیم. بچه ها از کی می توانند گوشی داشته باشند. برخی والدین معتقدند باید به بچه های 8 و 9 ساله هم گوشی داد تا بتوان آنها را کنترل کرد، از موقعیت مکانیشان مطلع شد و به خانه آورد. برای برآورده کردن این خواست منطقی نیازی به خرید آیفون نیست و استفاده از یک گوشی ساده هم کافیست.
همچنین می توان گوشی های هوشمند را به مدت محدود در اختیار بچه ها گذاشت تا زیر نظر والدین و با اعمال محدودیت بازی های مدنظرشان را اجرا کنند. این کار فرصت بحث با بچه ها در مورد خطرات و چالش های استفاده گسترده از تلفن های همراه را هم فراهم می کند. اما والدین باید در این شرایط به دقت رفتارهای بچه ها و سطح دسترسی آنها را زیرنظر بگیرند.
دکتر راتلج در این مورد معتقد است: همین طور که نباید فردی که رانندگی بلد نیست را پشت فرمان خودرو نشاند، نباید فردی که استفاده از گوشی را یاد نگرفته را هم با این ابزار تنها گذاشت. وی معتقد است در اواسط دوران تحصیل کم کم می توان بچه ها را با چالش های کاربرد گوشی های هوشمند آشنا کرد. در نهایت این والدین هستند که تصمیم می گیرند فرزندشان چه زمانی برای استفاده از تلفن همراه آماده است و در این زمان می توان در مورد قواعد و شروط این کار هم با فرزندان به بحث نشست.
به گزارش فرهنگ نیوز، سوالی که در این میان مطرح می شود این است که سن مناسب برای استفاده بچه ها از گوشی چه زمانی است. آیا والدین می توانند با سپردن این نوع ابزار به بچه ها آنها را با خیال راحت رها کنند و در این صورت مشکل یا تهدیدی برای فرزندان دلبندشان وجود نخواهد داشت.
باید توجه داشت که ایفای صحیح نقش والدین کار ساده ای نیست و باید بین درخواست ها و نیازهای واقعی فرزندان تعادل ایجاد کرد. والدین باید سن مناسب برای بهره مندی فرزندانشان از تلفن همراه را بدانند و به آنها در مورد فرصت ها و چالش های ناشی از استفاده از گوشی های هوشمند هشدار دهند.
امروزه فرض این است که هر بچه ای دوست دارد گوشی تلفن همراه داشته باشد و برای این کار به والدین خود فشار می آورد. اما با استفاده از تلفن های همراه می توان به اینترنت متصل شد، ویدئوها و عکس های شخصی ارسال کرد و به راحتی با هر کسی در ارتباط بود. بنابراین اگر چه گوشی های هوشمند زندگی انسان ها را غنا می بخشند، اما می توانند مشکلات جدی هم برای آنها به وجود آورند.
دیجیتال ترندز گزارش می‌دهد: بر اساس بررسی های موسسه Pew در سال 2015 حدود 72 درصد از بزرگسالان در آمریکا از گوشی های هوشمند استفاده می کنند و بچه ها از 10.3 سالگی به تلفن های همراه دسترسی می یابند. همچنین تحقیقات Internet Matters نشان می دهد 65 درصد از بچه های 8 تا 11 ساله در انگلیس دارای تلفن همراه شخصی هستند. والدین در این کشور دوست دارند سن مالکیت تلفن همراه برای بچه هایشان در ده سالگی باشد.
اما بررسی آکادمی اطفال آمریکا نشان داده که تقریبا تمامی بچه ها در این کشور(معادل 96.6 درصد) از سنین کم از تلفن همراه استفاده می کنند و 75 درصد از بچه ها تا سن 4 سالگی مالک گوشی شخصی خود می شوند. دکتر پاملا راتلج مدیر مرکز تحقیقات روانشناسی رسانه ها معتقد است نمی توان برای زمان دسترسی همه بچه ها به گوشی های هوشمند یک سن واحد تعیین کرد و این امر به زمان بلوغ آنها، نحوه استفاده آنها از گوشی های هوشمند و میزان درک و کنترل این نحوه استفاده توسط والدین بستگی دارد.
البته برای نسلی که برای پی بردن به حضور دوستانشان در منزل باید به درب خانه آنها می رفتند و فقط در کتابخانه ها می توانستند به جستجو بپردازند، امکاناتی که گوشی ها به همراه می آورند بسیار دلهره آور است.
دکتر راتلج در این مورد معتقد است: شرایط به سرعت در حال تغییر است و با پیشرفت فناوری ما باید تصمیم بگیریم که چه چیزی برای فرزندانمان بهترین است. ولی ما این گونه بزرگ نشده ایم. لذا والدین باید ترسشان را کنار بگذارند و بر این مبنی قضاوت کنند که در محیط فعلی چه چیزی برای فرزندانشان مناسب است و نه اینکه چه چیزی در زمان کودکی خودشان برای بچه ها مناسب بوده است.
وی می افزاید: اگر چه برخی اخبار ناخوشایند در مورد مزاحمت های جنسی و تهدید و باج گیری در فضای مجازی والدین را می ترساند. اما ممنوع کردن کامل استفاده از گوشی به این علت مشکل آفرین است. زیرا تلفن های همراه بخش بزرگی از جهان امروزی را تشکیل می دهند و کار بهتر گفتگو با بچه ها و کمک به آنها برای درک نگرانی های به حق والدین است.
دکتر راتلج تصریح می کند: والدین نباید لزوما به بچه هایشان یاد بدهند که چگونه از فناوری استفاده کنند. کار آنها آموزش تفکر انتقادی و رفتار مسئولانه است. آموزش این ارزش ها به فرزندان نیازی به اطلاع از فناوری های مورد استفاده در گوشی های هوشمند ندارد.
بنابراین والدین با نقل اخبار مذکور و دلنگرانی های خود، می توانند بچه ها را متوجه منشا نگرانی هایشان کنند. در این صورت بچه ها بهتر می فهمند که باید از گوشی خود چه استفاده هایی بکنند و چرا توجه به حساسیت های والدین جدا مهم است. به عنوان مثال با بیان تبعات درج آدرس منزل در یک برنامه مشکوک تلفن همراه می توان آنها را برای عدم انجام چنین کارهایی قانع کرد.
اما به سوال اول برگردیم. بچه ها از کی می توانند گوشی داشته باشند. برخی والدین معتقدند باید به بچه های 8 و 9 ساله هم گوشی داد تا بتوان آنها را کنترل کرد، از موقعیت مکانیشان مطلع شد و به خانه آورد. برای برآورده کردن این خواست منطقی نیازی به خرید آیفون نیست و استفاده از یک گوشی ساده هم کافیست.
همچنین می توان گوشی های هوشمند را به مدت محدود در اختیار بچه ها گذاشت تا زیر نظر والدین و با اعمال محدودیت بازی های مدنظرشان را اجرا کنند. این کار فرصت بحث با بچه ها در مورد خطرات و چالش های استفاده گسترده از تلفن های همراه را هم فراهم می کند. اما والدین باید در این شرایط به دقت رفتارهای بچه ها و سطح دسترسی آنها را زیرنظر بگیرند.
دکتر راتلج در این مورد معتقد است: همین طور که نباید فردی که رانندگی بلد نیست را پشت فرمان خودرو نشاند، نباید فردی که استفاده از گوشی را یاد نگرفته را هم با این ابزار تنها گذاشت. وی معتقد است در اواسط دوران تحصیل کم کم می توان بچه ها را با چالش های کاربرد گوشی های هوشمند آشنا کرد. در نهایت این والدین هستند که تصمیم می گیرند فرزندشان چه زمانی برای استفاده از تلفن همراه آماده است و در این زمان می توان در مورد قواعد و شروط این کار هم با فرزندان به بحث نشست.
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/2brmPa9
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر