روح انسان، شدیداً به دنبال چشیدن طعمِ عاشقی‌های گذشته‌اش می‌باشد، لذا هیچ عشق و محبتی قادر به پر کردن چنین خلائی برای او نمی‌باشد. و حقیقتِ آیه «أَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ» نیز چیزی جز این حقیقت نیست.
یک نکته قابل توجه در مسئله محبت الهی، شناخت حقیقت و ریشه ی اصلیِ انسان‌هاست.
همه ی ما قبل از سفر به زمین، از یک حقیقت تشکیل شده بودیم که از آن به نور محمد «صلی الله علیه و آله و سلم» یاد می شود. این نور، شبیه‌ترین موجود به خداوند است و تمام عوالم خلقت و تمام موجودات از جلوه‌های این نور هستند. روحی که از خداوند در ما دمیده می‌شود نیز، از جنس همین نور است. و به همین سبب، عشق انسان به الله، به عنوان اصل و ریشه ی حقیقی‌اش امری فطری می‌باشد. بنابراین، معشوق اولیه و با لذّاتِ همه ما، خداوندِ تبارک و تعالی است و ما با سابقه عاشقیِ او به زمین سفر می‌کنیم و باید با همین عشق به اصلِ خود بازگردیم. اما بعد از سفر به زمین، و حضور روح هر انسان در قالب بدنش، بخش‌های جمادی و نباتی و حیوانی نیز، به بخش الهی او اضافه شده و روح او را به سوی خود متمایل می‌سازند.
امّا در میان تمایلات و کشش‌های گوناگونی که نفس انسان را در دنیا به سوی خود متوجه می‌سازند، همان سابقه ی عاشقی‌اش با الله قبل از سفر به زمین است که او را به سمت تشبّه و تقرّب به حق تعالی سوق می‌دهد.
روح انسان، شدیداً به دنبال چشیدن طعمِ عاشقی‌های گذشته‌اش می‌باشد، لذا هیچ عشق و محبتی قادر به پر کردن چنین خلائی برای او نمی‌باشد. و حقیقتِ آیه «أَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ» نیز چیزی جز این حقیقت نیست.
تمایل به لذت‌هایی که ما در زمین احساس می‌کنیم و نیز تمام کمالاتی که در انسان‌های مختلف ما را به وجد می‌آورند، در حقیقت، یادآور لذت‌هایی حقیقی هستند که ما در قبل از سفرمان به زمین چشیده‌ایم، و چنین لذتهای مختصری، روح ما را به یادِ لذتهای اصلی و حقیقی‌اش می‌اندازد و لذا انسان در خود احساس لذتهای اندکی را می‌نماید.
فراموش نکنیم که ما در جریان سفرمان به زمین، هیچ آشنایِ حقیقی و صادق جز الله نداریم.
بقیه معشوق‌های زندگیِ ما، در میانه راه، به ما پیوسته‌اند و تنها ابزاری برای سفر کوتاه مدّت ما در زمین هستند. تمام این معشوق‌های کاذب نیز دوباره درست در لحظه ترک زمین و بازگشت به آغوش الله، از ما سلب خواهند شد. بنابراین، نوع ارتباط ما با هر معشوقی در زمین، باید به افزایش محبّت و عشق ما به الله بینجامد، در غیر این صورت، ما تمام سفرمان در زمین را بیهوده گذرانده‌ایم.
انسانی که سابقه ی عاشقی‌اش با الله را فراموش نکرده و به بقیه ی معشوق‌های کاذب دل نبسته است، دائماً به دنبال یاد و ذکر الله است؛ «الذِّكرُ مِفتاحُ الاُنسِ...؛ ذکر، کلید برقراری انس است.»
آغاز برقراری ارتباطات عاشقانه و پیوندهای صمیمانه با الله نیز با همین اذکار بوده و به اوج خود خواهد رسید.
برگرفته از مباحث خانواده آسمانی، استاد محمد شجاعی
یک نکته قابل توجه در مسئله محبت الهی، شناخت حقیقت و ریشه ی اصلیِ انسان‌هاست.
همه ی ما قبل از سفر به زمین، از یک حقیقت تشکیل شده بودیم که از آن به نور محمد «صلی الله علیه و آله و سلم» یاد می شود. این نور، شبیه‌ترین موجود به خداوند است و تمام عوالم خلقت و تمام موجودات از جلوه‌های این نور هستند. روحی که از خداوند در ما دمیده می‌شود نیز، از جنس همین نور است. و به همین سبب، عشق انسان به الله، به عنوان اصل و ریشه ی حقیقی‌اش امری فطری می‌باشد. بنابراین، معشوق اولیه و با لذّاتِ همه ما، خداوندِ تبارک و تعالی است و ما با سابقه عاشقیِ او به زمین سفر می‌کنیم و باید با همین عشق به اصلِ خود بازگردیم. اما بعد از سفر به زمین، و حضور روح هر انسان در قالب بدنش، بخش‌های جمادی و نباتی و حیوانی نیز، به بخش الهی او اضافه شده و روح او را به سوی خود متمایل می‌سازند.
امّا در میان تمایلات و کشش‌های گوناگونی که نفس انسان را در دنیا به سوی خود متوجه می‌سازند، همان سابقه ی عاشقی‌اش با الله قبل از سفر به زمین است که او را به سمت تشبّه و تقرّب به حق تعالی سوق می‌دهد.
روح انسان، شدیداً به دنبال چشیدن طعمِ عاشقی‌های گذشته‌اش می‌باشد، لذا هیچ عشق و محبتی قادر به پر کردن چنین خلائی برای او نمی‌باشد. و حقیقتِ آیه «أَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ» نیز چیزی جز این حقیقت نیست.
تمایل به لذت‌هایی که ما در زمین احساس می‌کنیم و نیز تمام کمالاتی که در انسان‌های مختلف ما را به وجد می‌آورند، در حقیقت، یادآور لذت‌هایی حقیقی هستند که ما در قبل از سفرمان به زمین چشیده‌ایم، و چنین لذتهای مختصری، روح ما را به یادِ لذتهای اصلی و حقیقی‌اش می‌اندازد و لذا انسان در خود احساس لذتهای اندکی را می‌نماید.
فراموش نکنیم که ما در جریان سفرمان به زمین، هیچ آشنایِ حقیقی و صادق جز الله نداریم.
بقیه معشوق‌های زندگیِ ما، در میانه راه، به ما پیوسته‌اند و تنها ابزاری برای سفر کوتاه مدّت ما در زمین هستند. تمام این معشوق‌های کاذب نیز دوباره درست در لحظه ترک زمین و بازگشت به آغوش الله، از ما سلب خواهند شد. بنابراین، نوع ارتباط ما با هر معشوقی در زمین، باید به افزایش محبّت و عشق ما به الله بینجامد، در غیر این صورت، ما تمام سفرمان در زمین را بیهوده گذرانده‌ایم.
انسانی که سابقه ی عاشقی‌اش با الله را فراموش نکرده و به بقیه ی معشوق‌های کاذب دل نبسته است، دائماً به دنبال یاد و ذکر الله است؛ «الذِّكرُ مِفتاحُ الاُنسِ...؛ ذکر، کلید برقراری انس است.»
آغاز برقراری ارتباطات عاشقانه و پیوندهای صمیمانه با الله نیز با همین اذکار بوده و به اوج خود خواهد رسید.
برگرفته از مباحث خانواده آسمانی، استاد محمد شجاعی
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1REfpBD
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر