نقل قول:
این بار بازی به گونه ای دیگر رقم خورد و اوكراین قربانی آرمان های روسیه در سوریه شد. ۲۱ نوامبر ۲۰۱۳ (۳۰ آبان) به دنبال تصمیم دولت اوكراین برای تعلیق گفتگوها با اتحادیه اروپا، به یك باره خیابان های كی یف مملو از مردمی شد كه نسبت به سیاست های همگرایانه یانوكوویچ با روسیه معترض بودند. |
با اوج گرفتن بحران سوریه كه جنگ نیابتی میان روسیه و غرب (به رهبری امریكا) بود، فرضیه های گوناگونی برای پایان این كشمكش توسط كارشنان و تحلیلگران مطرح شد. از یك سو سوریه وصیت نامه پتر كبیر را تحقق بخشیده و دسترسی به آبهای آزاد را برای دولتمردان روس مهیا ساخته و از سوی دیگر فشار كشورهای غربی برای برچیدن دولت اسد، بسیار بالا بود . شرایطی كه آوردگاهی سخت برای كرملین نشینان به وجود آورد.
پس از آنكه روسیه نفوذ ناتو و غرب در گرجستان را در حمله ای ضربتی در سال ۲۰۰۸ خنثی نمود، نوبت آن رسید تا امریكا گل خورده را در زمین سوریه جبران نماید و امنیت روسیه در این كشور استراتژیك را با چالش رو به رو كند. بازی ای كه توسط امریكا در ۲۶ ژانویه ۲۰۱۱ به تساوی كشیده شد.
رقابت در زمین سوریه بسیار نفس گیر و وارد وقت اضافه شده است. اگر چه طرفین تا مرز گل پیروزی و برتری پیش رفته اند، اما حق وتوی طرف مقابل مانع از پیروزی نهایی شده است. بدان معنا كه هر گاه امریكا و متحدانش حمله نظامی را بهترین گزینه عنوان داشتند، با وتوی روسیه مواجه شداند. از این رو ایالات متحده در یك عمل ابتكاری، زمین بازی را به خارج از سوریه منتقل كرد به امید آن كه بتواند پیروزی نهایی در سوریه را از آن خود كند.
این بار بازی به گونه ای دیگر رقم خورد و اوكراین قربانی آرمان های روسیه در سوریه شد. ۲۱ نوامبر ۲۰۱۳ (۳۰ آبان) به دنبال تصمیم دولت اوكراین برای تعلیق گفتگوها با اتحادیه اروپا، به یك باره خیابان های كی یف مملو از مردمی شد كه نسبت به سیاست های همگرایانه یانوكوویچ با روسیه معترض بودند.
تلویزیون دولتی اوكراین كه ماه های منتهی به نوامبر را به تبلیغ های بازرگانی و مزایای پیوستن به اتحادیه اروپا اختصاص داده بود، به یكباره تحت فشار روسیه، پیوستن به اتحادیه گمركی را به نفع كشور اوكراین قلمداد كرد و یانوكوویچ طی مصاحبه ای روابط با روسیه را مثبت خواند و به امضای توافقنامه و افزایش همكاری های استراتژیك و اقتصادی با مسكو بر آمد. برآیند این اظهارات و اعمال سبب شد "آرسنی یاتسنیوك" رهبر حزب سرزمین پدری، "ویتالی كلیچیكو" رهبر حزب اودار (ضربه) و "اولگ تیانبوك" از حزب آزادی طی بیانیه هایی از مردم بخواهند نسبت به سیاست های دولت دست به اعتراض بزنند. از این رو بیش از ۵۰۰ هزار معترض به خیابان های كی یف آمدند. جمعیتی كه پیش از این فقط در جریان انقلاب نارنجی به چشم خورده بودند؛ اما این تنها یك روی ماجرا بود. فشار بیشتر زمانی حاصل شد كه نه تنها مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا و وزرای خارجه برخی كشورهای این اتحادیه از معترضین دفاع كردند بلكه در اول فوریه "جان كری" وزیر امور خارجه امریكا پس از دیدار با مخالفین دولت كی یف تاكید كرد واشنگتن در كنار معترضین اوكراینی بوده و از اقدامات آن ها حمایت می كند.
شاید بتوان گفت این یك پیام از سوی كاخ سفید به كرملین بود. پیامی كه این جمله را در بر داشت: "سوریه برای من، اوكراین برای تو."
دولتمردان روس كه در شطرنج سوریه با مهره اوكراین كیش شده بودند، تلاش كردند ابتدا آرامش و امنیت را در این كشور حكم فرما كنند و همانند همیشه در تاریخ دیپلماسی معاصرخود، بهترین گزینه را پرداخت جایزه نقدی دانستند. از این رو وعده اعطای وام ۱۵ میلیارد دلاری به این كشور دادند. اما این حق سكوت موجب فروكش كردن خشم مخالفان و دست نشاندگان امریكایی نگردید و كار از قبل نیز بدتر شد. از سوی دیگر تهدیدهای گروه "دكو عمراف" در روزهای منتهی به آغاز المپیك سوچی، شوكی مضاعف بر مسكو وارد كرد و سبب شد تمركز روسیه بر اوكراین كاهش یابد و اوكراین را در سراشیبی سقوط قرار دهد.
روسیه كه به شدت درگیر تامین امنیت گران ترین المپیك زمستانی جهان بود، همچنان دوست نداشت به پیام كاخ سفید بیندیشد و خود را همانند همیشه در موضع قدرت می دید. اما این بار امریكا پیروز شد.
اعتراضات به حدی بالاگرفت كه صبح دیروز ۲۲ فوریه (۳ اسفند) ساختمان كاخ ریاست جمهوری اوكراین توسط مخالفین به اشغال درآمد و یانوكوویچ به شهر خاركف گریخت؛ شهری كه در مرز روسیه می باشد و طرفداران رئیس جمهور را اكثر مردم روس زبان آن تشكیل می دهد.
این روزها می توانست آخرین فرصت برای كرملین باشد تا با چانه زنی و مذاكره با رقیب امریكایی خود، از وصیت پتر كبیر چشم بپوشد و به جای دسترسی به آب های آزاد (دریای مدیترانه در سوریه)، باقی مانده خاك اتحاد جماهیر شوروی (كشور اوكراین) را حفظ نماید. اما اكنون به نظر می رسد روسیه مصداق از اینجا رانده، و از آنجا مانده باشد چرا كه نه تنها اوكراین را از دست داد، بلكه در سوریه نیز بعید به نظر می آید به نتیجه مطلوب خود برسد.
اما آنچه می بایست بدان توجه داشت، آن است كه در میان منازعه قدرت روسیه و امریكا، مردم سوریه و اوكراین بیشترین آسیب را متحمل شده اند. آسیبی كه منجر به عقب ماندگی فرهنگی، اقتصادی و سیاسی فراوانی شده است. به گفته دیدبان حقوق بشر، تعداد كشته شدگان سوریه تا پایان سال ۲۰۱۳ از مرز ۱۲۵ هزار تن گذشت. در اوكراین نیز طی اعتراضات، تنها در هفته گذشته، گفته یورونیوز تعداد كشته شدگان از ۷۵ نفر گذشت.
پیروزی قدرت های بزرگ اگر چه برای ملت ها و دولت های وابسته به آنها بسیار مطلوب است، اما نباید فراموش كرد شیرینی این پیروزی ها به قیمت خون بسیاری از انسان های بی گناه است و این همه خون نه برای پیدایش تمدن و دست یابی به آزادی، بلكه برای كسب قدرت ریخته می شود.
منبع:irdc.ir
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1guzQMd
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر