تن آدمى شريف است به جان آدميت نه همين لباس زيباست نشان آدميت
اگر ارزشهاى واقعى انسان فراموش شود و كمالات او مساوى با كمالات بدنى و حيوانى شود، بديهى است كه هر كس که فقط ظاهرى آراسته تر و زيباتر داشته باشد، باشخصيت تر و با ارزش تر خواهد بود. در چنین شرایطی، پارچه و رنگ و لعاب و لوازم آرايش و ساير زينت آلات، ميزان شرافت و برترى انسانها مى شود، نه فضائل انسانى!
چه بسيارند افرادى كه شخصيتشان بسته به اتو و دكمه لباسشان يا رنگ و جنس پارچه آن است. چه بسيار افرادى كه شرافتشان در جيبشان و يا در بانكهاست و يا بسته به سنگ خانه و لوستر و مبلمان منزلشان است و بدون اينها احساس خوارى و بىشخصيتى مى كنند! امام على (ع) فرمود: «ثروت جاهل در مال و آرزويش است.» اما دارايى واقعى انسان كمال اوست كه هميشه همراه اوست و او را از غير، بى نياز مى كند و لزومى ندارد كه براى كسب آبرو و جلب نظر ديگران از سنگ، آهن، پارچه، پودر، آب، رنگ، پول و... كمك بگيرد.
امام صادق (علیه السلام) در كلامى گهربار و جامع درباره «لباس ظاهر» مى فرمايد: «لباس ظاهر نعمتى است از خداوند تعالى كه با آن عورت انسان پوشيده مى شود و اين لباس كرامتى است كه خداوند به وسيله آن، فرزندان آدم را گرامى داشته است؛ كرامتى كه غير آنها [بنى آدم] را به آن گرامى نداشته است و اين لباس، براى مؤمنين وسيله اداى واجبات است و بهترين لباس تو لباسى است كه نه تنها تو را از خداوند غافل نكند، بلكه تو را به شكر او و ياد او و طاعت او نزديك سازد و تو را به خودپسندى، ريا، آراسته نشان دادن، مباهات كردن و تكبّر و تفاخر دچار نسازد؛ پس به درستى كه اين صفات، آفات دين و موجب سنگدلى هستند.»
اينها يك سلسله مراتب حيوانى و گياهى هستند كه البتّه مى توانند و بايد وسيله اى براى كسب كمالات عالى انسانى قرار گيرند. لذا ارزش وسيله اى و مقدمه اى دارند، نه ارزش اصيل و غايى؛ يعنى اگر از آنها در جهت رسيدن به شرافت انسانى و ارزشهاى واقعى بشرى استفاده شود، خوب و مبارك هستند؛ اما اگر منجر به محدوديّت رشد قواى انسانى و توقف انسان در حد كمالات گياهى و حيوانى گردند، نامبارك، مُضر و بد هستند. پس ثروت، زيبايى، قدرت بدنى، خانه بزرگ و مجلل، اتومبيل و... با اينكه همه از نعمت هاى خداوند هستند، هم مى توانند وسيله اى براى رشد و ارتقاء انسان به مدارج عالى انسانى باشند و هم مى توانند وسيله سقوط انسان به ورطه حيوانيّت قرار گيرند.
اگر در اسلام با شهرت لباس، با شهرت مَركب (وسيله نقليه) و... مخالفت شده، براى اين است که برخی افراد، يك ارزش حيوانى را مقدمه قرار می دهند برای کسب ارزش انسانی؛ مثلاً با پوشيدن لباس شيك و يا آرايش موى سر و صورت و... احساس برترى شخصيت و ارزش بيشتر نسبت به ديگران مى كند؛ حال آنكه هيچ يك از اينگونه امور، دليل شرف انسانى و برتر بودن شخصيت كسى نيست. در واقع كسى كه ارزش خود را به زيبايى چهره يا ثروت و يا لباس زيبا و... مى داند، دچار سراب و خيالهاى باطل شده است. پس بايد از كمالات گياهى و حيوانى كه همه از نعمت هاى خدا هستند، استفاده كرد؛ ولى اين استفاده نبايد مانع استفاده از كمالات معنوى و فوق حيوانى شود؛ زیرا در اين صورت است که اين نعمت ها مقدمهاى براى طغيان و سقوط در منجلاب آلودگى ها خواهند شد.
برگرفته از کتاب در و صدف
اگر ارزشهاى واقعى انسان فراموش شود و كمالات او مساوى با كمالات بدنى و حيوانى شود، بديهى است كه هر كس که فقط ظاهرى آراسته تر و زيباتر داشته باشد، باشخصيت تر و با ارزش تر خواهد بود. در چنین شرایطی، پارچه و رنگ و لعاب و لوازم آرايش و ساير زينت آلات، ميزان شرافت و برترى انسانها مى شود، نه فضائل انسانى!
چه بسيارند افرادى كه شخصيتشان بسته به اتو و دكمه لباسشان يا رنگ و جنس پارچه آن است. چه بسيار افرادى كه شرافتشان در جيبشان و يا در بانكهاست و يا بسته به سنگ خانه و لوستر و مبلمان منزلشان است و بدون اينها احساس خوارى و بىشخصيتى مى كنند! امام على (ع) فرمود: «ثروت جاهل در مال و آرزويش است.» اما دارايى واقعى انسان كمال اوست كه هميشه همراه اوست و او را از غير، بى نياز مى كند و لزومى ندارد كه براى كسب آبرو و جلب نظر ديگران از سنگ، آهن، پارچه، پودر، آب، رنگ، پول و... كمك بگيرد.
امام صادق (علیه السلام) در كلامى گهربار و جامع درباره «لباس ظاهر» مى فرمايد: «لباس ظاهر نعمتى است از خداوند تعالى كه با آن عورت انسان پوشيده مى شود و اين لباس كرامتى است كه خداوند به وسيله آن، فرزندان آدم را گرامى داشته است؛ كرامتى كه غير آنها [بنى آدم] را به آن گرامى نداشته است و اين لباس، براى مؤمنين وسيله اداى واجبات است و بهترين لباس تو لباسى است كه نه تنها تو را از خداوند غافل نكند، بلكه تو را به شكر او و ياد او و طاعت او نزديك سازد و تو را به خودپسندى، ريا، آراسته نشان دادن، مباهات كردن و تكبّر و تفاخر دچار نسازد؛ پس به درستى كه اين صفات، آفات دين و موجب سنگدلى هستند.»
اينها يك سلسله مراتب حيوانى و گياهى هستند كه البتّه مى توانند و بايد وسيله اى براى كسب كمالات عالى انسانى قرار گيرند. لذا ارزش وسيله اى و مقدمه اى دارند، نه ارزش اصيل و غايى؛ يعنى اگر از آنها در جهت رسيدن به شرافت انسانى و ارزشهاى واقعى بشرى استفاده شود، خوب و مبارك هستند؛ اما اگر منجر به محدوديّت رشد قواى انسانى و توقف انسان در حد كمالات گياهى و حيوانى گردند، نامبارك، مُضر و بد هستند. پس ثروت، زيبايى، قدرت بدنى، خانه بزرگ و مجلل، اتومبيل و... با اينكه همه از نعمت هاى خداوند هستند، هم مى توانند وسيله اى براى رشد و ارتقاء انسان به مدارج عالى انسانى باشند و هم مى توانند وسيله سقوط انسان به ورطه حيوانيّت قرار گيرند.
اگر در اسلام با شهرت لباس، با شهرت مَركب (وسيله نقليه) و... مخالفت شده، براى اين است که برخی افراد، يك ارزش حيوانى را مقدمه قرار می دهند برای کسب ارزش انسانی؛ مثلاً با پوشيدن لباس شيك و يا آرايش موى سر و صورت و... احساس برترى شخصيت و ارزش بيشتر نسبت به ديگران مى كند؛ حال آنكه هيچ يك از اينگونه امور، دليل شرف انسانى و برتر بودن شخصيت كسى نيست. در واقع كسى كه ارزش خود را به زيبايى چهره يا ثروت و يا لباس زيبا و... مى داند، دچار سراب و خيالهاى باطل شده است. پس بايد از كمالات گياهى و حيوانى كه همه از نعمت هاى خدا هستند، استفاده كرد؛ ولى اين استفاده نبايد مانع استفاده از كمالات معنوى و فوق حيوانى شود؛ زیرا در اين صورت است که اين نعمت ها مقدمهاى براى طغيان و سقوط در منجلاب آلودگى ها خواهند شد.
برگرفته از کتاب در و صدف
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/29u7yXY
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر