استاد شجاعی
این یک قاعده کلی است که «شباهت» همراهی می آورد. یعنی هرچقدر که بیشتر خود را شبیه کسی کنیم، همراهی او را بیشتر به دست می آوریم. پس هر چقدر روحمان را با خداوند و اهل بیت(علیهم السلام) شبیه تر کنیم، آنان را با خود بیشتر همراه خواهیم کرد.
همه ما حامل نفخه ای از روح خداوند هستیم و خداوند می فرماید: «و نفخت فیه من روحی؛ از روح خودم در انسان دمیدم». پس هدف ما از زیستن در دنیا، به کمال رسانیدن این نفخه الهی است و کمال آن، در بیشتر شبیه شدن به الله است. یعنی تا می توانیم باید این نفخه خدایی را تقویت کنیم. هر چه روح ما بهتر و پاک تر تغذیه شود، شباهت روح ما به اصل و حقیقتش که الله است، بیشتر شده و در واقع، حس بی نهایت طلبی ما بیشتر ارضا می شود، و تکامل انسان فقط دراین مسیر، ارزش دارد.
درست مانند جنینی که در رحم مادر، بعد از انقعاد نطفه ، مسیری را طی کرده و شباهت بیشتری به یک انسان کامل پیدا کرده و سپس به دنیا متولد می گردد.
تغذیه «جنین روح ما» نیز در حرکت عظیم تکاملی خود نیاز به غذاهای الهی دارد. قرآن کریم برای این تغذیه، پیامبر و اهل بیتش را به عنوان "الگوهایی" برای رشد ما معرفی کرده و فرموده: «و لکم فی رسول الله اسوه حسنه؛ خداوند وجود رسول اکرم را برای شما اسوه و الگو قرار داده است». پس طبق این آیه، هرچه شباهت انسان به این الگوها بیشتر شود، در واقع به خداوند شبیه تر و نزدیک تر شده است.
شببه شدن به الله، بخاطر الگو گیری از پیامبر، وظیفه اصلی و هدف نهایی است که قرآن برای ما تعیین کرده است و برای شبیه شدن به اهل بیت(علیهم السلام) ، باید همراه و هم قدم با آنان زندگی کنیم. برای همین است که معصوم(علیهم السلام) فرمود: من تشبه بقوم فهو منهم؛ هرکس به قومی شبیه شود، از همان قوم محسوب می شود».
هیچ عملی از ما ، مانند عبادت کردن، عالم بودن، اعمال خیر و ثواب، باعث همراهی ما با اهل بیت(علیهم السلام) نمی شود، مگر آنکه بعد از انجام این اعمال، به آل پیامبر شبیه تر شویم.
خداوند در وجود و فطرت ما، عشق به شبیه شدن به خدا را قرار داده است. همه انسان ها، چه خوب و چه بد، مسیر دنیا تا آخرت را طی می کنند. اما انسان های خوب ، طبق فرمولهای خدا پیش می روند، و انسان های بد، با فرمولهای جهل و طبیعت گرایی حرکت می کنند.
اگر مسیری که ما برای شبیه شدن به الله طی می کنیم، توام با عشق باشد، مسیری می شود شیرین، جذاب، پرهیجان و توام با شادی و آرامش. این که قرآن کریم می فرماید:«کل حزب بما لدیهم فرحون؛ هر گروهی به آنچه که دارند،دل خوشند»، به همین معنی است.
ما به خاطر چه چیزی به عنوان یک شیعه و فرزند امام زمان(علیه السلام) دل خوشیم؟ چرا شاد و دل خوش نیستیم که فرزند فاطمه زهرا(علیها السلام) و امام زمان(علیه السلام) هستیم؟ چرا باید مسیر تکامل را که هدف نهایی خلقت انسان است؛ اینقدر کند و بی حوصله طی کنیم؟ چرا شوق این مسیر را نداریم؟
️چرا برای امور دنیایی این همه وقت صرف می کنیم، ولی برای ابدیت و آخرت اینقدر کسل و بی حوصله ایم؟
جواب فقط یک چیز است.
" ما عشق نداریم" ....
این یک قاعده کلی است که «شباهت» همراهی می آورد. یعنی هرچقدر که بیشتر خود را شبیه کسی کنیم، همراهی او را بیشتر به دست می آوریم. پس هر چقدر روحمان را با خداوند و اهل بیت(علیهم السلام) شبیه تر کنیم، آنان را با خود بیشتر همراه خواهیم کرد.
همه ما حامل نفخه ای از روح خداوند هستیم و خداوند می فرماید: «و نفخت فیه من روحی؛ از روح خودم در انسان دمیدم». پس هدف ما از زیستن در دنیا، به کمال رسانیدن این نفخه الهی است و کمال آن، در بیشتر شبیه شدن به الله است. یعنی تا می توانیم باید این نفخه خدایی را تقویت کنیم. هر چه روح ما بهتر و پاک تر تغذیه شود، شباهت روح ما به اصل و حقیقتش که الله است، بیشتر شده و در واقع، حس بی نهایت طلبی ما بیشتر ارضا می شود، و تکامل انسان فقط دراین مسیر، ارزش دارد.
درست مانند جنینی که در رحم مادر، بعد از انقعاد نطفه ، مسیری را طی کرده و شباهت بیشتری به یک انسان کامل پیدا کرده و سپس به دنیا متولد می گردد.
تغذیه «جنین روح ما» نیز در حرکت عظیم تکاملی خود نیاز به غذاهای الهی دارد. قرآن کریم برای این تغذیه، پیامبر و اهل بیتش را به عنوان "الگوهایی" برای رشد ما معرفی کرده و فرموده: «و لکم فی رسول الله اسوه حسنه؛ خداوند وجود رسول اکرم را برای شما اسوه و الگو قرار داده است». پس طبق این آیه، هرچه شباهت انسان به این الگوها بیشتر شود، در واقع به خداوند شبیه تر و نزدیک تر شده است.
شببه شدن به الله، بخاطر الگو گیری از پیامبر، وظیفه اصلی و هدف نهایی است که قرآن برای ما تعیین کرده است و برای شبیه شدن به اهل بیت(علیهم السلام) ، باید همراه و هم قدم با آنان زندگی کنیم. برای همین است که معصوم(علیهم السلام) فرمود: من تشبه بقوم فهو منهم؛ هرکس به قومی شبیه شود، از همان قوم محسوب می شود».
هیچ عملی از ما ، مانند عبادت کردن، عالم بودن، اعمال خیر و ثواب، باعث همراهی ما با اهل بیت(علیهم السلام) نمی شود، مگر آنکه بعد از انجام این اعمال، به آل پیامبر شبیه تر شویم.
خداوند در وجود و فطرت ما، عشق به شبیه شدن به خدا را قرار داده است. همه انسان ها، چه خوب و چه بد، مسیر دنیا تا آخرت را طی می کنند. اما انسان های خوب ، طبق فرمولهای خدا پیش می روند، و انسان های بد، با فرمولهای جهل و طبیعت گرایی حرکت می کنند.
اگر مسیری که ما برای شبیه شدن به الله طی می کنیم، توام با عشق باشد، مسیری می شود شیرین، جذاب، پرهیجان و توام با شادی و آرامش. این که قرآن کریم می فرماید:«کل حزب بما لدیهم فرحون؛ هر گروهی به آنچه که دارند،دل خوشند»، به همین معنی است.
ما به خاطر چه چیزی به عنوان یک شیعه و فرزند امام زمان(علیه السلام) دل خوشیم؟ چرا شاد و دل خوش نیستیم که فرزند فاطمه زهرا(علیها السلام) و امام زمان(علیه السلام) هستیم؟ چرا باید مسیر تکامل را که هدف نهایی خلقت انسان است؛ اینقدر کند و بی حوصله طی کنیم؟ چرا شوق این مسیر را نداریم؟
️چرا برای امور دنیایی این همه وقت صرف می کنیم، ولی برای ابدیت و آخرت اینقدر کسل و بی حوصله ایم؟
جواب فقط یک چیز است.
" ما عشق نداریم" ....
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/2a4TZxy
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر