وقتی ندانیم كه ـ دقیقاً ـ به كجا داریم می‌رویم، باور كنید كه ـ هیچ وقت ـ به هیچ كجا نمی‌توانیم رسید.
چه فایده‌ای می‌تواند داشت كه اگر در جادّه‌ای غلط ـ و نادرست و نا موزون ـ با سرعتِ تمام، بدویم؟!
پادویی و شتابزدگی، آدم را، به هیچ كُجا نمی‌رساند.
«بهره‌وريِ انتظار» از «بهره‌وريِ زمان» به دور نیست.
بهره‌وريِ انتظار، از جنسِ بهره‌وری زمان‌ست.
بهره‌وری برای انسان، مثلِ آب است برايِ ماهی؛ و به زبانی روشن‌تر: بهره‌وريِ انسان، همان چیزی‌ست كه انسان دارد با آن زندگی می‌كند. بهره‌وری، ارزش‌آفرینی‌ست. در هر فرایندی كه ارزش‌افزایی ـ و ارزشِ افزوده ـ بیشتر بشود، بهره‌وری در آن فرایند بیشتر است.
بهره‌وری ـ
انجامِ كارِ درست، با شیوه‌ای درست، در چشم‌اندازی مُستمرّ و پویاست.
كارِ درست، كدام است؟ از كَُجا می‌شود فهمید كه كدام كار، درست است؟! ...
پیش از هر چیز، «كارِ درست» را باید تعریف كنیم؛ و كار درست را، نمی‌توانیم تعریف كرد، مگر اینكه «هدفِ» خویش را ـ به درستی ـ بشناسیم، و از آن سر درآوریم ... آری: كارِ درست را، از روی هدفی كه برگزیده‌ایم، باید به «تعریف» بنشینیم؛ و آنگاه، به كارایيِ بهره‌ورانه و ارزش افزایی برخیزیم.
بنابراین: «چرایی»، آغازِ بهره‌وری‌ست. چرا، این كار را، داریم می‌كنیم؟ چرا، این شیوه كار را، درست می‌دانیم؟! ...
انتظارِ درست، همان بهره‌وريِ زندگيِ آدمی‌ست.
انتظارِ پویا، تعریفِ درست و بهینه انتظار، به صورتی مستمرّ و پویاست.
٭٭٭
«انتظار»، اتاقِ فكرِ «ظهور» است؛ و ما اكنون، خویشتن را، در «اتاقِ فكر» باید تصوّر كنیم؛ و نه، در «اتاق انتظار»!...
سيّاره خاكيِ ما، هم ـ چه بخواهی، و چه نخواهی ـ از جنسِ زمان‌ست.
زمان، در زمینِ ما، معنايِ ویژه خودش را دارد.
نمی‌شود زمانه زمین را فهم نكنیم، و به زمینه زمان نیندیشیم؛ امّا، به معنايِ انتظار و فرایندِ ظهور، بتوانیم فرا رسید ...
زمان، خانه من است؛ و من: معمار و معیارِ رگارگِ این روزگاران و سالیانِ پُر پیچ و تاب و گذران.
مدیريّت و مهندسيِ زمان، زیر ساختِ معماريِ این خانه‌ی اهليّت‌هاست؛
و من، تا وقتی كه این خانه را مُهيّای «حضور» نكرده باشم،
چه حقّی دارم كه مُنتظر «ظهور» بوده باشم؟!...
چه فایده‌ای می‌تواند داشت كه اگر در جادّه‌ای غلط ـ و نادرست و نا موزون ـ با سرعتِ تمام، بدویم؟!
پادویی و شتابزدگی، آدم را، به هیچ كُجا نمی‌رساند.
«بهره‌وريِ انتظار» از «بهره‌وريِ زمان» به دور نیست.
بهره‌وريِ انتظار، از جنسِ بهره‌وری زمان‌ست.
بهره‌وری برای انسان، مثلِ آب است برايِ ماهی؛ و به زبانی روشن‌تر: بهره‌وريِ انسان، همان چیزی‌ست كه انسان دارد با آن زندگی می‌كند. بهره‌وری، ارزش‌آفرینی‌ست. در هر فرایندی كه ارزش‌افزایی ـ و ارزشِ افزوده ـ بیشتر بشود، بهره‌وری در آن فرایند بیشتر است.
بهره‌وری ـ
انجامِ كارِ درست، با شیوه‌ای درست، در چشم‌اندازی مُستمرّ و پویاست.
كارِ درست، كدام است؟ از كَُجا می‌شود فهمید كه كدام كار، درست است؟! ...
پیش از هر چیز، «كارِ درست» را باید تعریف كنیم؛ و كار درست را، نمی‌توانیم تعریف كرد، مگر اینكه «هدفِ» خویش را ـ به درستی ـ بشناسیم، و از آن سر درآوریم ... آری: كارِ درست را، از روی هدفی كه برگزیده‌ایم، باید به «تعریف» بنشینیم؛ و آنگاه، به كارایيِ بهره‌ورانه و ارزش افزایی برخیزیم.
بنابراین: «چرایی»، آغازِ بهره‌وری‌ست. چرا، این كار را، داریم می‌كنیم؟ چرا، این شیوه كار را، درست می‌دانیم؟! ...
انتظارِ درست، همان بهره‌وريِ زندگيِ آدمی‌ست.
انتظارِ پویا، تعریفِ درست و بهینه انتظار، به صورتی مستمرّ و پویاست.
٭٭٭
«انتظار»، اتاقِ فكرِ «ظهور» است؛ و ما اكنون، خویشتن را، در «اتاقِ فكر» باید تصوّر كنیم؛ و نه، در «اتاق انتظار»!...
سيّاره خاكيِ ما، هم ـ چه بخواهی، و چه نخواهی ـ از جنسِ زمان‌ست.
زمان، در زمینِ ما، معنايِ ویژه خودش را دارد.
نمی‌شود زمانه زمین را فهم نكنیم، و به زمینه زمان نیندیشیم؛ امّا، به معنايِ انتظار و فرایندِ ظهور، بتوانیم فرا رسید ...
زمان، خانه من است؛ و من: معمار و معیارِ رگارگِ این روزگاران و سالیانِ پُر پیچ و تاب و گذران.
مدیريّت و مهندسيِ زمان، زیر ساختِ معماريِ این خانه‌ی اهليّت‌هاست؛
و من، تا وقتی كه این خانه را مُهيّای «حضور» نكرده باشم،
چه حقّی دارم كه مُنتظر «ظهور» بوده باشم؟!...
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1KRzNLa
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر