مصاحبه دیده نشده همسر آیت الله خامنه ای در سالگرد 6 تیر؛
سوال حاج احمدآقا درباره نماز جمعه/ واکنش فرزندان رهبر انقلاب به حادثه ترور/ خاطره ای که هرگز فراموش نمی شود
6 ام تیر ماه سال 60 حادثه ای ناگوار رخ داد؛ بمبی دستساز که در رادیوضبطی جاسازی شده بود در محل سخنرانی آیت الله خامنه ای در مسجد ابوذر منفجر شد.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ به مناسبت 6 ام تیر سالروز ترور نافرجام آیت الله سید علی خامنه ای که در سال 1360 انجام شد، توجه شما را به گفت‌گوی دیده نشده با همسر ایشان که جلب می کنیم. مصاحبه ای که در ان همسر رهبر معظم انقلاب خاطراتی از لحظات پس از حادثه، خاطرات نحوه دستگیری رهبر انقلاب و تبعید به ایران شهر، و چگونگی رفتار ایشان در خانواده را بازگو می کند.
این مصاحبه در 5 تیر 1362 در روزنامه جمهوری اسلامی منتشر شده است.
سوال: خانم خامنه ای با توجه به این که در ابتدای ترور های کور منافقین، اولین ترور در روز ششم تیر بود که طی آن به جان حجه الاسلام خامنه ای سو قصد شد که خوشبختانه ناموفق ماند. لطفا خاطرات خود را از لحظه شنیدن خبر ترور ایشان بیان کنید.
پاسخ: قضیه از این قرار بود که روزهای شنبه معمولا آقای خامنه ای در مساجد تهران نماز جماعت می خواندند و مابین نماز ظهر و عصر برای مردم سخنرانی و پاسخ به سوالات داشتند. آن روز هم که شنبه بود نوبت مسجد اباذر بود و به آن جا رفته بودند. ما برای نهار منتظرشان بودیم و دیر کرده بودند. کم کم من نگران می شدم ساعت از دو گذشته بود و چون برق منزل قطع بود ما رادیو نداشتیم و من اخبار را نشنیده بودم و از هیچ جا خبر نداشتم. ترور ایشان در خلاصه اخبار گفته شده بود، ظاهرا همه غیر از من از حادثه خبر داشتند. در این بین از طرف یکی از دوستانمان تلفن شد که آیا جریان ترور آقای خامنه ای صحت دارد؟ من بدون این که اظهار بی اطلاعی کنم گفتم شما چه خبری دارید؟ من گوشی را گذاشتم و پابرهنه و سراسیمه به طرف در منزل دویدم. متوجه ناراحتی چند نفر از پاسدارها که در منزل بودند شدم. اما پاسدارها به ملاحظه من می گفتند معلوم نیست خبر راست باشد . من بی اختیار در خانه را باز کردم دیدم ماشین همسایه حاضر و روشن است.
بعد ها فهمیدم که این همسایه های مهربان که قبلا از خبر مطلع شده بودند ماشین خود را حاضر و حتی روشن کرده بودند که وقتی من مطلع شدم، معطلی نداشته باشم. خوشبختانه برادرم تهران بود. سوار شدیم و به بیمارستان راه اهن رفتیم. جمعیت زیادی در آن جا جمع شده بودند. وقتی من وارد سالن شدم سالن تقریبا پر بود. پاسدارهای محافظ ایشان را دیدم که با لباس های غرق خون به شدت نا آرامی می کردند. یکی بر سرش می زد. یکی دیگر گریه می کرد. یکی سرش را به دیوار می کوبید. من به پشت در سالنی رسیدم که اتاق عمل در آن جا قرار داشت. اجازه نمی دادند کسی وارد شود. به مجرد این که در سالن باز شد خود را داخل انداختم.
در این بین اقای دکتر منافی را دیدم. به من گفتند چیزی نیست الان عمل تمام می شود.
من مضطرب و منتظر خبر بودم. عده زیادی از روحانیون و نمایندگان مجلس و نزدیکان بودند. از دم در بیمارستان صدای جمعیت می آمد که فریاد می زدند: "مرگ بر آمریکا و مرگ بر منافق" سر و صدای مردم مانع کار پزشکان بود. از طرفی می خواستند آقای خامنه ای را به بیمارستان قلب منتقل کنند. هلی کوپتر هم آورده بودند. ولی ازدحام جمعیت به حدی بود که هیچ گونه نقل و انتقالی امکان نداشت. بلاخره به این نتیجه رسیدند که با تظاهر به این که اقای خامنه ای را منتقل کرده اند، مردم را متفرق کنند.
لذا برانکاردی آوردند و شخصی روی آن خوابید. رویش را ملافه کشیدند و او را داخل هلی کوپتر گذاشتند و هلی کوپتر حرکت کرد. مردم شعار مرگ بر آمریکا مرگ بر بنی صدر می دادند.
بعد از پرواز هلی کوپتر، مردم هم تدریجا متفرق شدند. پزشکان جراح تلاش زیادی می کردند تا بلاخره عمل تمام شد. نمی دانم چه ساعتی بود ولی گویا نزدیک غروب بود. ایشان را به اتاق دیگری بردند. آن وقت به ما اجازه دادند که از پشت شیشه ایشان را ببینیم. حالشان خوب نبود. قدری بعد هلی کوپتری در بیمارستان به زمین نشست. ایشان را به داخل هلی کوپتر بردند. چند نفر از پزشکان از جمله آقای دکتر منافی و آقای دکتر زرگر همراه با ایشان به بیمارستان قلب رفتند. من با برادرم با سرعت زیاد خود را به بیمارستان قلب رساندیم. در راه موتورسوارهای زیادی در حال سر دادن شعار مرگ بر آمریکا مرگ بر منافق به سمت بیمارستان قلب می رفتند. وقتی به بیمارستان رسیدیم ایشان را به آی سی یو برده بودند و اجازه نمی دادند من جلو بروم. یکی از آقایان نماینده مجلس اظهار داشت که: "حق ایشان است و بگذارید جلو بروند"
من جلو رفتم ایشان بیهوش بود. خونریزی خیلی شدید بود و حال ایشان به هیچ وجه خوب نبود. وقتی آمدم بیرون آقای هاشمی، آقای باهنر، حاج احمد آقا و شهید فیاض بخش و بعضی دیگر از دوستان ایشان را که چند نفرشان شب بعد از آن به شهادت رسیدند، جمع بودند. همه ناراحت بودند. دکترها تلاش می کردند که خونریزی بند بیاید. ولی ممکن نمی شد. دوباره ایشان را به اتاق عمل بردند. پس از پایان عمل یکی از دکترها به اتاقی که من در آن بودم آمد و گفت: " آقای خامنه ای بحمدالله حالشان خوب است"
ترکش های بمبی را که از ریه شان بیرون آورده بودند، به من دادند. چند روزی در آی سی یو بودند و پس ار آن ایشان را به بخش دیگری انتقال دادند. در چند روز اول حال ایشان نامطلوب و نگران کننده بود. با این که در یکی از فواصلی که حالشان اندکی بهتر بود مصاحبه هم کردند، اما بارها وضع ایشان نگران کننده شد تا این که بحمدالله بعد از گذشت سه هفته خطر کمی مرتفع گشت. این بخش کمی از خاطرات آن روزهای من است همه آن نگرانی ها و اضطراب ها نه در یاد ماندنی و نه نوشتنی است.
سوال: بعد از ترور حجه الاسلام والمسلمین خامنه ای فرزندانتان چه عکس العملی نشان دادند؟
پاسخ: عکس العمل بچه ها دور از انتظار نبود. بچه های کوچک بعد از شنیدن خبر هراسان و وحشت زده با ناراحتی به سمت کوچه دویدند. مصطفی در آن ساعت با بچه های مدرسه به جهاد سازندگی رفته بود وقتی آمد که من در بیمارستان بودم. به من گفت: "مامان مبادا گریه و جزع کنی خدا قهرش می آید این راهی است که خود ما انتخاب کرده ایم و ادامه راه از این مسایل زیاد دارد" در مجموع روحیه بچه ها خوب بود.
سوال: پس از ترور همسرتان قطعا خاطرات زیادی برایتان پیش آمده است اگر ممکن است از آن خاطرات برای ما بگویید.
پاسخ: یکی از خاطره ها این که آقای رجایی روز بعد از ترور به بیمارستان آمدند و لباس مخصوص پوشیدند و داخل آی سی یو شدند. وقتی بیرون آمدند داخل اتاقی که من در آن جا بودم و قدری نشستند و محبت و دلجویی کردند و گفتند: "جریان ترور آقای خامنه ای و آقای هاشمی برای من خیلی سنگین بود و نمی توانم تحمل کنم"
ایشان نمی دانستند که شهادت جان گداز شهید بهشتی و 72 تن را در همان شب باید تحمل کنند. خاطره دیگر این که پس از فاجعه هفتم تیر حاج احمد آقا آمدند بالای سر آقای خامنه ای و گفتند: "نظر شما در رابطه با کسی که به جای شما باید برود نماز چیست؟" نظر آقای خامنه ای آقای بهشتی بود.
حاج احمد آقا گفتند: "آقای بهشتی گفته اند وقت ندارند" گزینه بعدی آقای خامنه ای آقای هاشمی بود. آقای خامنه ای از من پرسیدند آقای بهشتی نیامدند؟ من گفتم چرا شما خواب بودید چند بار آمدند. آقای خامنه ای بسیار خوشحال شدند.
سوال: می دانیم که حادثه انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی و شهادت آیت الله بهشتی در وقتی اتفاق افتاد، که همسر شما در بیمارستان بودند، لطفا بفرمائید که ایشان چگونه از حادثه حزب اطلاع پیدا کردند و چه عکس العملی نشان دادند.
پاسخ: من در هنگام اطلاع ایشان در بیمارستان نبودم. همین اندازه می دانم بعد از گذشت 10 روز آقای هاشمی و حاج احمد آقا آهسته آهسته مطلب را به ایشان تفهیم کردند.
سوال: در رژیم گذشته حجت الاسلام والمسلمین خامنه ای مبارزات بسیاری داشته و بارها به زندان رفته و تبعید شده اند، لطفا خاطرات خود را از آن دوران بیان کنید.
پاسخ: خاطره ای دارم از آذر سال 56 که هرگز فراموش نمی کنم. این آخرین دفعه ای بود که ایشان دستگیر شدند. از ساعت 7 شب منزل ما را محاصره کرده بودند. آقای خامنه ای منزل نبودند، ساعت 12 به منزل آمدند. ساعت 3 بعد از نصفه شب مأمورین ساواکی ها اسلحه هایشان را از لای در به داخل آوردند و ایشان را تهدید کردند اما ایشان مقاومت کردند و در را بستند. من خواب بودم. از صدای شکستن شیشه های در و فریاد ساواکی ها که می گفتند: تسلیم، آتش می کنیم، بیدار شدم. دیدم مصطفی توی رختخوابش نشسته و با کمال وحشت زدگی می گوید: مامان بابام را کشتن. آن وقت من متوجه شدم قضیه چیست، از پشت شیشه در دیدم مأمورین دست های ایشان را دست بند زده اند و چند نفری دارند ایشان را کتک می زنند و ایشان هم در همان حال از خودشان دفاع می کردند.
من زود چادرم را سرم کردم. مأموری وارد هالی که ما خوابیده بودیم شد و اسلحه اش را روی سر من گرفت و اجازه نمی داد حرکت کنم. در همان حال برادرم که آن شب منزل ما بود از خواب پریده بود و دوید داخل هال و گفت چه خبر شده؟ من گفتم خبری نیست کارهای همیشگی است. مأمور از حرف من عصبانی شده بود. میثم توی گهواره گریه می کرد. بعد از گذشت مدت زمانی به اتاق کتابخانه که ایشان و مأمورین آن جا بودند، رفتم. آن ها مشغول گشتن کتاب ها بودند، با چند مرتبه رفت و آمد یواشکی کاغذ و نوشته هایی را که ایشان خیلی روی آن ها زحمت کشیده بودند از اتاق بیرون آوردم. اذان صبح شد، ایشان خواستند نماز بخوانند، با مراقبت مأمورین وضو گرفتند و نماز خواندند. بعد آماده رفتن شدند . من بقیه بچه ها را که خواب بودند بیدار کردم و برای اینکه خیلی ناراحت نشوند، گفتم بابا می خواهد به مسافرت برود. ولی وقتی که بچه ها ساواکی ها را با آن اسلحه هایشان دیدند قضیه را فهمیدند. آقای خامنه ای خداحافظی کردند و با مأمورین رفتند. وقتی که هوا روشن تر شد دیدم که روی زمین خون ریخته نفهمیدم چی شده تا اینکه بعد از ظهر همان روز از ژاندارمری تلفن کردند که ایشان را می خواهند ببرند اگر مایلید ایشان را ببینید هر چه زود تر به آن جا بیایید. با بچه ها به همراه یکی از دوستان ایشان به ژاندارمری رفتیم. ایشان را ملاقات کردیم و آن جا من فهمیدم که بر اثر کتک مزدوران ساواک پای ایشان زخمی شده است.
روز بعد دوباره به همین ترتیب به ملاقات رفتیم و گفتند: من به سه سال تبعید در ایرانشهر محکوم شده ام. ایشان پس از این که مدتی از محکومیت خود را در ایرانشهر گذراندند به جیرفت کرمان منتقل شدند. که بعد از چندی به علت انقلاب امت اسلامی ایران به مشهد آمدند و مابقی محکومیت خود به خود منتفی شد.
سوال: رفتار ایشان در خانه با شما و بچه ها چگونه است و ایشان تا چه حد در تربیت فرزندان با شما همکاری دارند؟
پاسخ: رفتار ایشان در منزل بسیار خوب است با اینکه کارشان زیاد و مسئولیتشان سنگین است و اکثرا وقتی به منزل می آیند خسته و به شدت محتاج به استراحت هستند در عین حال به بچه ها روی خوش نشان می دهند و با آنان گرم می گیرند و تا جائی که وقتشان اجازه بدهد سعی می کنند به سئوالات آنان پاسخ بدهند و مشکلاتشان را حل کنند.
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1lWS0LH
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر