وقتی كودك 6 ماهه‌ای والد اصلی، یعنی مادر خود را از دست می‌دهد، علایم جسمی مثل بی‌اشتهایی در او ظاهر می‌شود
هرچه سن كودك بالاتر می‌رود دركش از مسایل عمیق‌تر می‌شود. كودكان تا قبل از دبستان، مرگ را قابل برگشت می‌دانند و در مراسم سوگواری هم احساس نمی‌كنند والد فوت‌شده دیگر برنمی‌گردد، ولی به‌تدریج متوجه می‌شوند مرگ جزئی از زندگی است و باید آن را پذیرفت. باید تعریف ساده‌ای از مرگ برای او داشته باشیم مثلا بگوییم پدر یا مادر فوت‌شده دیگر قادر به انجام کاری نیست و از این بابت خیلی متاسفیم ولی كاری از دستمان برنمی‌آید.
بی‌اطلاعی بزرگ‌ترها از شیوه صحیح برخورد با كودكی كه والد خود را از دست داده است، باعث می‌شود اطلاعات غلطی به كودك داده شود. سعی كنیم از اسطوره‌سازی غلط بپرهیزیم و وقایع پیش‌آمده را عینی و در حد فهم كودك توضیح دهیم زیرا با تعریف زیاد مجبوریم به سوال‌هایی پاسخ دهیم كه خودمان اطلاع درستی از آنها نداریم و كودك را گیج و نگران می‌كنیم.
برخوردهای غلط بزرگ‌ترها با كودكان عبارتند از:
در انتظار نگه‌داشتن كودك: كودك را در انتظار نگه ندارید. نگویید بابا یا مامان به سفر دوری رفته یا قرار است كادویی برایت بفرستد. در این حالت مجبور می‌شوید همیشه نقش بازی كنید و با این كار با دو مشكل روبرو می‌شوید، یكی غم از دست دادن عزیز و دیگری صادق نبودن با كودك.
صحبت از بهشت و جهنم: گاهی برای تسلی كودك می‌گوییم فرد درگذشته به بهشت رفته و جایش بهتر از ماست. این می‌تواند در آینده میل به خودكشی را در كودك بیشتر كند. جمله‌ای مثل «خدا آدم‌های خوب را پیش خودش می‌برد» نیز باعث می‌شود كودك تصور كند كسانی كه زنده‌اند، آدم‌های بدی هستند. تا حد امكان از دادن اطلاعاتی كه برای كودك قابل فهم نیستند، بپرهیزید.
مسوولیت دادن به كودك: اگر كودك فرزند اول خانواده است، نباید مسوولیت سنگینی به او سپرده شود مثلا وقتی پدر خانواده فوت می‌كند نباید به فرزند پسرش بگویید تو مرد خانه هستی. با این مسوولیت، بار هیجانی زیادی به كودك تحمیل می‌شود.
دوركردن كودك از مراسم سوگواری: اجازه دهید كودك در مراسم سوگواری شركت كند و احساساتش را بروز دهد. درباره اتفاق رخ‌داده با او صحبت كنید. كودك مانند بزرگ‌ترها باید مراسم را از نزدیك ببیند و حتی ناراحتی‌اش را ابراز كند. كودكان زیر 9-8 سال نباید در مراسم خاكسپاری شركت كنند ولی در سنین بالاتر می‌توانند در مراسم حضور داشته باشند، حتی در صورتی كه ظاهر تغییر نكرده باشد، می‌توانند متوفی را ببینند.
پاك كردن خاطرات متوفی: در مراحل بحرانی تصمیم نگیرید. عوض‌كردن خانه یا از بین بردن وسایل فرد درگذشته، به صورت عقده‌ای در كودك درمی‌آیند و در آینده آثار خود را نشان می‌دهند. بعد از پایان مراسم سوگواری یك شیء كوچك مثل عكس یا ساعت متوفی را به عنوان نماد و یادبود به كودك بدهید.
هرچه سن كودك بالاتر می‌رود دركش از مسایل عمیق‌تر می‌شود. كودكان تا قبل از دبستان، مرگ را قابل برگشت می‌دانند و در مراسم سوگواری هم احساس نمی‌كنند والد فوت‌شده دیگر برنمی‌گردد، ولی به‌تدریج متوجه می‌شوند مرگ جزئی از زندگی است و باید آن را پذیرفت. باید تعریف ساده‌ای از مرگ برای او داشته باشیم مثلا بگوییم پدر یا مادر فوت‌شده دیگر قادر به انجام کاری نیست و از این بابت خیلی متاسفیم ولی كاری از دستمان برنمی‌آید.
بی‌اطلاعی بزرگ‌ترها از شیوه صحیح برخورد با كودكی كه والد خود را از دست داده است، باعث می‌شود اطلاعات غلطی به كودك داده شود. سعی كنیم از اسطوره‌سازی غلط بپرهیزیم و وقایع پیش‌آمده را عینی و در حد فهم كودك توضیح دهیم زیرا با تعریف زیاد مجبوریم به سوال‌هایی پاسخ دهیم كه خودمان اطلاع درستی از آنها نداریم و كودك را گیج و نگران می‌كنیم.
برخوردهای غلط بزرگ‌ترها با كودكان عبارتند از:
در انتظار نگه‌داشتن كودك: كودك را در انتظار نگه ندارید. نگویید بابا یا مامان به سفر دوری رفته یا قرار است كادویی برایت بفرستد. در این حالت مجبور می‌شوید همیشه نقش بازی كنید و با این كار با دو مشكل روبرو می‌شوید، یكی غم از دست دادن عزیز و دیگری صادق نبودن با كودك.
صحبت از بهشت و جهنم: گاهی برای تسلی كودك می‌گوییم فرد درگذشته به بهشت رفته و جایش بهتر از ماست. این می‌تواند در آینده میل به خودكشی را در كودك بیشتر كند. جمله‌ای مثل «خدا آدم‌های خوب را پیش خودش می‌برد» نیز باعث می‌شود كودك تصور كند كسانی كه زنده‌اند، آدم‌های بدی هستند. تا حد امكان از دادن اطلاعاتی كه برای كودك قابل فهم نیستند، بپرهیزید.
مسوولیت دادن به كودك: اگر كودك فرزند اول خانواده است، نباید مسوولیت سنگینی به او سپرده شود مثلا وقتی پدر خانواده فوت می‌كند نباید به فرزند پسرش بگویید تو مرد خانه هستی. با این مسوولیت، بار هیجانی زیادی به كودك تحمیل می‌شود.
دوركردن كودك از مراسم سوگواری: اجازه دهید كودك در مراسم سوگواری شركت كند و احساساتش را بروز دهد. درباره اتفاق رخ‌داده با او صحبت كنید. كودك مانند بزرگ‌ترها باید مراسم را از نزدیك ببیند و حتی ناراحتی‌اش را ابراز كند. كودكان زیر 9-8 سال نباید در مراسم خاكسپاری شركت كنند ولی در سنین بالاتر می‌توانند در مراسم حضور داشته باشند، حتی در صورتی كه ظاهر تغییر نكرده باشد، می‌توانند متوفی را ببینند.
پاك كردن خاطرات متوفی: در مراحل بحرانی تصمیم نگیرید. عوض‌كردن خانه یا از بین بردن وسایل فرد درگذشته، به صورت عقده‌ای در كودك درمی‌آیند و در آینده آثار خود را نشان می‌دهند. بعد از پایان مراسم سوگواری یك شیء كوچك مثل عكس یا ساعت متوفی را به عنوان نماد و یادبود به كودك بدهید.
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1yXKGIE
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر