نغمه های بی کسی
در رثایِ رسول الله صلی الله علیه و آله
به هر طرف که رو میکنی، بوی غمگنانه کوچِ رسول الله، ولوله ای از ماتم را برپا کرده است. شعرهای تعهد، سوار بر توسن خیال، خود را کنار اشکهای مدینة النبی ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ رسانده اند. غزل ها، قصیده ها، منظره های پرلهیب را که آن سوی پنجره نگاهشان است، می بینند.
بیست و هشتم صفر را می گرییم که پیامبری والا از خاکستان زمین پرکشیده است و ما با یک دنیا تنهایی، جا مانده ایم.
فراق، روی سر لحظه ها آوار شده است و کسی نمیداند حالا دیگر سراغِ آن صدای مهربان را از کدام محله شهر باید گرفت. کسی نمیداند شمّه ای عطر محمدی را از کجا باید جست.
بیست وهشتم صفر، جانگدازترین بخش تاریخ است که ابیات سراسرسوز فاطمه(سلام الله علیها) در رثای پدر، ارکان آسمان را به لرزه واداشته است و اشک های یکریز علی نیز.
به راستی الفتی گرفته بودند این سجاده و منبر و محراب به نور پیامبر مهربان، به بوی دلاویز صفا و عشق. اینک اما در اقیانوسی از زخم های بی شمار، غوطه ورند.
اکنون نغمه های بی کسی از یک یکِ ستون های مسجد النبی ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ برخاسته است. در گوشه و کنار مسجد پیامبر، گویی گَرد جدایی پاشیده اند. اینک ماییم و پاره های دل و راه باقی مانده.
بیست وهشتم صفر را آه می کشیم و به یاد می آوریم حکایات شکیبایی پیامبر را روبه روی مجموعه ای از بی وفایی ها و نامردمی ها و زخم زبان ها!
محمدکاظم بدرالدین
در رثایِ رسول الله صلی الله علیه و آله
به هر طرف که رو میکنی، بوی غمگنانه کوچِ رسول الله، ولوله ای از ماتم را برپا کرده است. شعرهای تعهد، سوار بر توسن خیال، خود را کنار اشکهای مدینة النبی ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ رسانده اند. غزل ها، قصیده ها، منظره های پرلهیب را که آن سوی پنجره نگاهشان است، می بینند.
بیست و هشتم صفر را می گرییم که پیامبری والا از خاکستان زمین پرکشیده است و ما با یک دنیا تنهایی، جا مانده ایم.
فراق، روی سر لحظه ها آوار شده است و کسی نمیداند حالا دیگر سراغِ آن صدای مهربان را از کدام محله شهر باید گرفت. کسی نمیداند شمّه ای عطر محمدی را از کجا باید جست.
بیست وهشتم صفر، جانگدازترین بخش تاریخ است که ابیات سراسرسوز فاطمه(سلام الله علیها) در رثای پدر، ارکان آسمان را به لرزه واداشته است و اشک های یکریز علی نیز.
به راستی الفتی گرفته بودند این سجاده و منبر و محراب به نور پیامبر مهربان، به بوی دلاویز صفا و عشق. اینک اما در اقیانوسی از زخم های بی شمار، غوطه ورند.
اکنون نغمه های بی کسی از یک یکِ ستون های مسجد النبی ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ برخاسته است. در گوشه و کنار مسجد پیامبر، گویی گَرد جدایی پاشیده اند. اینک ماییم و پاره های دل و راه باقی مانده.
بیست وهشتم صفر را آه می کشیم و به یاد می آوریم حکایات شکیبایی پیامبر را روبه روی مجموعه ای از بی وفایی ها و نامردمی ها و زخم زبان ها!
محمدکاظم بدرالدین
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1zKlqlR
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر