دین فقط انسان را به علاقه‌هایش نمی‌رساند، بلکه آتش علاقه‌های او را شعله‌ورتر هم می‌کند/ دین علاقۀ پدر و مادر به فرزند، علاقۀ همسر به همسر و علاقۀ انسان به زندگی را هم افزایش می‌دهد
حجت الاسلام پناهیان:
ما یک نیاز کلیدی و محوری داریم و آن «مدیریت علاقه‌ها» است و دین پاسخی است برای این نیاز ما؛ یعنی دین برنامه‌ای برای مدیریت علاقه‌هاست
دین برنامه‌ای است برای رساندن انسان به همۀ علاقه‌هایش؛ حتی خواسته‌های نفسانی. دین برای همۀ علاقه‌های انسان برنامه می‌دهد؛ چه علاقۀ به خوردن، چه تأمین لذائذ شهوانی، چه علاقۀ به پرستش. حتی برنامۀ دین برای مسائل تغذیه‌ای و بهداشتی بیشتر از برنامه‌هایی مانند نماز خواندن است.
دین همان‌قدر که انسان را نمازخوان‌تر می‌کند، پزشک‌تر می‌کند، مهندس‌تر می‌کند، دانشمندتر می‌کند، ورزشکارتر می‌کند؛ همۀ اینها نیازهای انسان هستند و دین در تمام این زمینه‌ها یکسان عمل می‌کند.
در جامعۀ ما بیشتر بی‌دینی‌‌ها-یا دیندارانی که بی‌دینی می‌کنند- ناشی از این است که مردم تعریف درستی از دین ندارند. اگر تعریف درستی از دین ارائه دهیم، مردم متوجه می‌شوند که حتی برای اینکه انسان‌ها به خواسته‌های نفسانی خودشان هم برسند، دین به آنها برنامه می‌دهد که بهتر برسند. اما الان تلقی مردم این نیست که دین می‌خواهد برای بهتر خوردن و بهتر پوشیدن و بهتر لذت بردن ما هم برنامه بدهد
دین فقط انسان را به علاقه‌هایش نمی‌رساند، بلکه آتش علاقه‌های او را شعله‌ورتر هم می‌کند. دین علاقۀ پدر و مادر به فرزند و علاقۀ همسر به همسر و علاقۀ انسان به زندگی را افزایش می‌دهد. دین حتی علاقۀ انسان را به غذا خوردن هم بیشتر می‌کند. دین علاقۀ انسان به انسان‌های دیگر را افزایش می‌دهد. دین علاقۀ انسان را به خدا و اولیاء خدا افزایش می‌دهد. دین به ما می‌گوید: اگر می‌خواهی بیشتر لذت ببری، باید «علاقۀ شدید» داشته باشی که وقتی به آن رسیدی، خیلی لذت ببری، پس بیا این علاقه‌ها را افزایش بده و تقویت کن تا از ارضاء آنها بیشتر لذت ببری.
آدم دیندار-سر جمع- در دنیا هم بیشتر لذت می‌برد. (أَنَّ الْمُتَّقِینَ...أَکَلُوهَا بِأَفْضَلِ مَا أُکِلَتْ فَحَظُوا مِنَ الدُّنْیَا بِمَا حَظِیَ بِهِ الْمُتْرَفُونَ، وَ أَخَذُوا مِنْهَا مَا أَخَذَهُ الْجَبَابِرَةُ الْمُتَکَبِّرُونَ؛ نهج‌البلاغه/ نامه 27) اما چرا خدا در آخرت به او جایزه و پاداش می‌دهد؟ چون خدا خوشحال می‌شود از اینکه بنده‌اش بیشتر لذت برده است؛ مثل مادری که خوشحال می‌شود از اینکه بچه‌اش بیشتر لذت ببرد. خدا از بنده‌اش تشکر می‌کند و می‌فرماید: من برای تو نعمت‌ها و لذت‌هایی آفریدم و تو همۀ این لذت‌ها را بردی؛ آفرین.
منبع: تنها مسیر- دور دوم-رویکرد جدید، کوی دانشگاه تهران، جلسه 5، 23/11/94
صوت: اینجا
حجت الاسلام پناهیان:
ما یک نیاز کلیدی و محوری داریم و آن «مدیریت علاقه‌ها» است و دین پاسخی است برای این نیاز ما؛ یعنی دین برنامه‌ای برای مدیریت علاقه‌هاست
دین برنامه‌ای است برای رساندن انسان به همۀ علاقه‌هایش؛ حتی خواسته‌های نفسانی. دین برای همۀ علاقه‌های انسان برنامه می‌دهد؛ چه علاقۀ به خوردن، چه تأمین لذائذ شهوانی، چه علاقۀ به پرستش. حتی برنامۀ دین برای مسائل تغذیه‌ای و بهداشتی بیشتر از برنامه‌هایی مانند نماز خواندن است.
دین همان‌قدر که انسان را نمازخوان‌تر می‌کند، پزشک‌تر می‌کند، مهندس‌تر می‌کند، دانشمندتر می‌کند، ورزشکارتر می‌کند؛ همۀ اینها نیازهای انسان هستند و دین در تمام این زمینه‌ها یکسان عمل می‌کند.
در جامعۀ ما بیشتر بی‌دینی‌‌ها-یا دیندارانی که بی‌دینی می‌کنند- ناشی از این است که مردم تعریف درستی از دین ندارند. اگر تعریف درستی از دین ارائه دهیم، مردم متوجه می‌شوند که حتی برای اینکه انسان‌ها به خواسته‌های نفسانی خودشان هم برسند، دین به آنها برنامه می‌دهد که بهتر برسند. اما الان تلقی مردم این نیست که دین می‌خواهد برای بهتر خوردن و بهتر پوشیدن و بهتر لذت بردن ما هم برنامه بدهد
دین فقط انسان را به علاقه‌هایش نمی‌رساند، بلکه آتش علاقه‌های او را شعله‌ورتر هم می‌کند. دین علاقۀ پدر و مادر به فرزند و علاقۀ همسر به همسر و علاقۀ انسان به زندگی را افزایش می‌دهد. دین حتی علاقۀ انسان را به غذا خوردن هم بیشتر می‌کند. دین علاقۀ انسان به انسان‌های دیگر را افزایش می‌دهد. دین علاقۀ انسان را به خدا و اولیاء خدا افزایش می‌دهد. دین به ما می‌گوید: اگر می‌خواهی بیشتر لذت ببری، باید «علاقۀ شدید» داشته باشی که وقتی به آن رسیدی، خیلی لذت ببری، پس بیا این علاقه‌ها را افزایش بده و تقویت کن تا از ارضاء آنها بیشتر لذت ببری.
آدم دیندار-سر جمع- در دنیا هم بیشتر لذت می‌برد. (أَنَّ الْمُتَّقِینَ...أَکَلُوهَا بِأَفْضَلِ مَا أُکِلَتْ فَحَظُوا مِنَ الدُّنْیَا بِمَا حَظِیَ بِهِ الْمُتْرَفُونَ، وَ أَخَذُوا مِنْهَا مَا أَخَذَهُ الْجَبَابِرَةُ الْمُتَکَبِّرُونَ؛ نهج‌البلاغه/ نامه 27) اما چرا خدا در آخرت به او جایزه و پاداش می‌دهد؟ چون خدا خوشحال می‌شود از اینکه بنده‌اش بیشتر لذت برده است؛ مثل مادری که خوشحال می‌شود از اینکه بچه‌اش بیشتر لذت ببرد. خدا از بنده‌اش تشکر می‌کند و می‌فرماید: من برای تو نعمت‌ها و لذت‌هایی آفریدم و تو همۀ این لذت‌ها را بردی؛ آفرین.
منبع: تنها مسیر- دور دوم-رویکرد جدید، کوی دانشگاه تهران، جلسه 5، 23/11/94
صوت: اینجا
ادامه مطلب ....
http://ift.tt/1TlofqW
منبع:انجمن هاي سياسي مذهبي فرهنگي نورآسمان
تبادل لينك
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر